Incredibel India...

1 April 2011 ... Restart!

The Great Escape / De Grote Vlucht

 Zaterdag 22 Januari, terwijl ik op Jack Jeep wacht trek ik wat fotootjes van de vogels. Even dacht ik nog dat dat hij niet zou komen maar daar is hij al. Onderweg trek ik foto's van een andere diersoort. Indiaanse sloldaten...

Die zijn niet moeilijk te spotten in Kasjmier! Of wat dacht je van 1 PK voertuigen:

We stoppen nog bij een paar winkeltje en kraampjes. Ik heb geen honger maar Abdul en Jack wel... Ik wil gewoon zo snel mogelijk naar de luchthaven. Dat ik zeker mijn vlucht niet mis! 

VIER! Vier security checks! Ik dacht dat Amerika erg was! Die voorbij, blijkt mijn vlucht ook nog eens vertraging te hebben. 

Een uur later ben ik dan toch op weg naar Delhi. Wat een opluchting!

Latif had me gezegd dat er iemand op me zou wachten in Delhi of dat zelfs de manager daar op me zou wachten. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om deze op te zoeken! Ik pak gewoon de eerste vlieger naar Europa. Londen, Brussel, Parijs, het maakt mij niet uit! 

Bagage opgepikt zoek ik de vertrekhal. Een lift leid me hier naar toe. Boven vraagt iemand van de security naar mijn ticket. Ja, dat heb ik nog niet! Dat ga ik hier kopen. Dit snapt hij blijkbaar niet, zijn probleem! Ik stap, mank, naar een balie niet veel verder en vraag of er een stand is van Virgin Atlantic. Die is er niet, ik krijg wel een telefoonnummer. Ik vraag verder nog wanneer de eerste vlucht naar Europa is. Drie uur 's nachts, naar Brussel. Het vliegtuig naar Londen, met Virgin (maatschapij waar ik mijn RTW ticket heb bij geboekt) , zou pas 12 uur later vertrekken. 

Ik beslis van een ticket naar Brussel te kopen bij Jet Airways. Na wat problemen met de betaling en wat over en weer geloop tussen bankautomaten en wisselkantoren heb ik mijn ticket. Nu heb ik enkel nog 9 uur te overbruggen tot mijn vlucht... Ik denk er niet aan om Delhi in te trekken! Dus spendeer ik 4-5 uur in Costa Coffee. Eten en koffie drinken, een ideaal tijdverdrijf! Ik passeer ondertussen ook nog eens bij de dokter. 

Wanneer ik eindelijk mag inchecken, verplaats ik me naar de Daredevils Sports Bar. Na al die kofie kan ik wel een biertje gebruiken! 

Ah, eindelijk! Boarding Time! 

8 uur vliegen, een treinrit en een autoritje later ben ik terug thuis!

HOME SWEET HOME

(for now untill I am better)

Snowboarden in Gulmarg, Kashmir!

Vandaag, 21 Januari 2011, Snowboarden! Na het ontbijt vertrekken we naar het skigebied. Eerst een stuk te voet over glibberige padjes. Dan per Jeep. Met tien andere mensen... Nog een stukje te voet om over te stappen in en een andere overvolle Jeep. Daarna is  het nog een heel eind te stappen naar de huurwinkel en de liften. Het materiaal van de huurwinkel is niet al te slecht alleen zijn de schoenen wat aan de kleine kant. Of mijn voeten aan de te groot. Na een heleboel gezever en vergelijken met andere winkels besluit ik dan toch maar de schoenen van de eerste huurwinkel te nemen.

Twee eitjes-liften later sta ik op 4000m klaar voor mijn eerste bochtjes te trekken in de Himalaya. Ik ben op lift in gesprek geraakt met een Canadees die al 14 maanden op rondreis is. Ik besluit hem te volgen. Na een paar lichte valletjes begin ik wat meer gevoel voor het board te krijgen. Toch mis ik mijn eigen vertrouwde plank.

Ik stuur naar wat lijkt de perfecte plaats om korte bochtjes te nemen. Een hellende vlakke strook van 1.5 meter breed. Een langwerpig trapeziumvormig prisma dat twee kommen van elkaar scheid. De vorm van een goudbalk. Prachtig! Ik link de bochtjes vlot aaneen. Ik heb het terug volledig beet. Er zijn nog meer sporen aanwezig. Deze nemen echter een  bocht en zetten de afdaling verder op de kanten van het trapezium. Ik besluit nog wat op het bovenvlak te blijven. Wat verse sporen te trekken...

Trapeziumvormig prisma

Plots! Mijn board hapert. Achter een steen. Of een stuk hout? Volgende moment lig ik op de grond. Fuck! Wat is er gebeurd? Het ging net zo goed. Mijn knie begint pijn te doen. Mijn rechter pols en hand ook. Ik ben blijkbaar op stenen gevallen. Het valt me in een keer op dat deze structuur te perfect is. Door mensen gemaakt. Ik gok dat hij uit een hele hoop kleine stenen bestaat bijeen gehouden door een houten structuur. Niet dat dat een probleem zou mogen geven maar er ligt eigenlijk ook niet zo veel sneeuw. Een slechte combinatie. Ik zoek naar mijn Canadese vriend. Die heeft een andere weg naar beneden gekozen en is uit mijn gezichtsveld verdwenen. Er zit niets anders op dan op eigen kracht naar beneden te snowboarden. Dit lukt maar ik merk al snel dat de knie toch echt een serieuze slag heeft gekregen. Terug beneden wil ik de ernst van de val nog niet laten blijken en pak ik terug de lift naar boven. Samen met de Canadees. In de lift doe ik mijn handschoen uit. Mijn vingers zijn wat gevoelloos. Deels van de kou maar toch vooral van de klap. Mijn hand doet me denken aan foto's van handen van mensen die Mount Everest hebben beklommen. En dit betaalt hebben met een paar vingers. Ok zo erg is het misschien ook niet als ik het een tweede keer bekijk maar de nagel van mijn rechter ringvinger ziet wel geheel blauw. That doesn't look good! Ook de Canadees erkend de ernst van de kwetsuur. Het begint me te dagen dat ik het beter voor bekeken kan houden voor vandaag. Of voor de rest van de week?

Ook de knie begint nu serieus dik te worden en is een beetje gekwetst. Nee, eenmaal terug boven beslis ik om gewoon te blijven zitten en de lift terug naar beneden te pakken. Dat lijkt mij het slimste. Ik neem afscheid van de Canadees die nog zegt: "See you tomorrow!" Ik denk het niet...

Terug beneden beginnen ze te zeveren over dat ik geen ticketje heb voor de rit naar beneden. Wat een gezeik. Ik vervoeg me terug bij mijn dienaren. Eerst wil ik niet laten blijken dat ik ernstig gevallen ben maar ik kan dit niet lang verbergen. Nog een lift lager en terug in het dorpje heb ik er echt allemaal genoeg van. Ik wil hier weg. Weg uit het skigebied! Weg uit Kasjmier! Weg van die onnodige begeleiding! Weg uit India? Ik zou misschien naar Goa kunnen gaan en daar recuperen op het strand. In het zonnetje. Ja dat klinkt niet slecht. Ik communiceer dit alles met Abdul en den andere. Die zitten ook duidelijk verveeld met het voorval. Ze verbinden me door met Latif. Ik hou me niet meer in. Al mijn frustraties laat ik de vrij loop. Ik gebruik de pijn van de val en de adrenaline om eens goed mijn mening te geven. Ik eis een vlucht uit kasjmier. Een vlucht naar Goa. Hij laat echter weten dat het daar voor te laat is, hij zou enkel een vlucht kunnen regelen naar Delhi. Daar zou ik een gesprek hebben met de manager. Ik wil naar goa! Geen gesprek met nog maar eens een manager! Die zou me misschien opnieuw kunnen brainwashen of onnodig ophouden. Nee ik heb het helemaal gehad met de organisatie. Als het gesprek over is heb ik de indruk dat hij me gewoon een vlucht naar Delhi gaat aansmeren. Tja ik ben dan toch al weg uit Kasjmier. Niet dat Delhi veel beter is. 

Abdul stelt voor om wat bier te drinken. Om wat te kalmeren. Goed. Hij leid me naar een winkeltje achter een gebouw verstopt. Daar moet ik dan ook stiekem het biertje kopen en opdrinken. Na het biertje besluit ik dat het misschien toch beter is om naar een dokter te gaan. Al was het maar als een bewijsstuk voor de verzekeringen ofzo. Weet ik veel. 

In het hospitaaltje kijkt de Dokter naar men knie en vinger. Goed gekwets maar niets ernstig zo blijkt. Hij geeft me nog een spuit voor de pijn en zwelling en de wonden worden verzorgd. Ik krijg ook nog wat pijnstillers en een doos antibiotica mee. Hij noemt een prijs. Als ik echter voor een rekeningetje vraag gaat er plots 100 roepies af. Zelfs dokters proberen je hier af te zetten! 

Terug het helse traject per jeep. Het laatste stuk moet ik echter niet wandelen. Ik word per jeep afgezet bij het huis. Daar kruip ik onmiddellijk in mijn warme slaapzak. De beste manier om me terug warm te krijgen. Geen gezever met ponchos en housewives meer! Abdul komt me eerst thee brengen en daarna eten. Heel de familie komt naar me kijken hoe het met me gaat. Zelfs neef van men gastheer komt langs en vertelt me een lang verhaal, deels door zijn gebrekkig Engels, over een professionele skiester die hier onlangs omgekomen was. Wat ben ik daar mee? Moet ik gelukkig zijn dat ik nog leef of zo? Of is het een waarschuwing voor de toekomst? Eigenlijk wil ik gewoon gaan slapen maar het duur een tijdje voor dat mijn kamergenoten dit door hebben. 

Als iedereen weg is denk ik na over wat ik nu moet doen. Mijn eerste gedacht had Goa geweest. Maar daar zou ik ook constant lastig gevallen worden en er zo een kans bestaan dat die nagel of knie geïnfecteerd raakt. Ik had namelijk gezien in de heen vlucht dat zelfs de vliegtuigen volledig worden ontsmet. Nee, beter geen risico nemen en eens laten zien naar de kwetsuren in België. Ik zou me dan kunnen herbronnen en wachten tot de knie beter is om vervolgens terug na te denken over wat ik met de rest van de reis doe. In ieder geval niet direct terug naar India, of beter nog Azië. 

Ik heb beslist, morgen keer ik terug naar huis! Tegen eender welke prijs!

The Pakistani Border/ De Pakistaanse Grens

Een padje leid ons uit het dorp. Mijn gastheer, ik kan zijn naam maar niet onthouden, zet er stevig de pas in met zijn rubberen laarzen. Ik heb moeite om hem bij te houden maar ik laat me niet kennen. Dat zou een beetje stom zijn. Eerst zitten zagen voor wat beweging en bij het eerste wandeling er al onder doorgaan.Nee, ik volg wel. Het tempo zorgt er wel voor dat ik meer bezig ben met te zien waar ik mijn volgende stap moet zetten dan het landschap. En dat, het moet gezegd zijn, is wondermooi. We volgen een kronkelend spoor in de sneeuw dat ons door een enorme rivierbeding leid. Als een laken ligt de gedrapeerd over de ronde stenen. Magisch. Spijtig van de mist. We steken de rivier over en het pad leid ons een naaldbos binnen.

Een prachtig woud. Hiervoor ben ik op reis vertrokken. Ik moet wel toegeven dat het wel Europees aanvoelt, het doet me wat aan de Jura denken. Maar daar zijn geen minaretten en ook de mensen die we tegenkomen doen me beseffen dat ik wel degelijk in kashmier zit. Het eindepunt van de wandeling is een kleine gazebo.

Van hieruit kan je de pakistaanse grens zien. Surreal! Ik sta hier gewoon naar de pakistaanse grens te kijken. Dit gelooft niemand in Belgie. Te zot voor woorden! Ik vraag of we nog verder kunnen wandelen. Niet in de winter zegt hij en zelfs in de zomer is het niet zo vanzelfsprekend. Vanaf dit punt kom je in een zone terecht die hevig gecontroleerd wordt door het leger. Je heb de nodige vergunningen nodig om in die zone te wandelen. Toch lijkt het me een mooie regio voor een trektocht en hij vertelt me dan ook over kampvuurtje en tentenkampen dat hij al heeft begeleid. Ja misschien kom ik hier nog wel eens terug. Maar dan moet de situatie wel wat verbeterd zijn. One Day!

Na wat foto's getrokken hebben keren we terug. Het word namelijk al donker. We nemen hetzelfde pad terug. Ik vertel hem dat hij echt een stevig tempo stapt. Hij lacht, de meeste Indiers zijn na 10 minuten al buiten adem. Geen fans van wandelen. Een typische Europese bezigheid. Hoe kom je er ook bij! We wandelen terug door het dorp. Nu let ik wat meer op de huizen en de mensen. Heel Borat-achtig!

Terug. Ik ga bij Abdul zitten op het eerste verdiep. Deze geeft me wat groen thee met verschillende soorten kruiden. Ook geeft hij me nog een stuk keek. Dat smaakt! 

We eten niet samen met de familie. Abdul kookt voor mij een aparte maaltijd op een kerozine brander. Onze keuken is gewoon een kamer waar van de ramen gewoon van plastic zijn. Met gaten in. Nodenloos om te zeggen dat het er berekoud is. Abdul moet hier dan ook nog eens de nacht doorbrengen.

Abdul vertelt me rustig hoe hij het koken geleerd heeft van zwiters. Die hebben hem ook stiptheid aangeleerd. Swiss time vs Indian time. Maar anders dan Ali praat hij enkel wanneer er hem iets gevraagd wordt. 

De kip is buiten mijn weten om al geslacht door onze gastheer. Abdul bereid me een voortreffelijke maaltijd. We babbelen nog wat en krijgen gezelschap van de gastheer en zijn vrouw en dochter. Niet veel later ga ik slapen.

Prima dag! En morgen beloofd nog veel beter te worden...

Getaway Srinagar

Goed geslapen vannacht! Na het ontbijt varen we weg van mijn drijvende gevangenis. Naar de andere kant van het meer! Eindelijk! Jack en zijn Jeep staan ons al op te wachten. Ik maak kennis met Abdul. Mijn kok voor de komende maand. 

Abdul en Jack

Ali begint te zeveren over de betaling. Het papiertje van gisteren was niet goed genoeg volgens de bank. Hij wil de rest van het bedrag nu in cash hebben. De bank automaten in Srinigar denken er anders over. Hij tovert dan maar een nieuw papier te voorschijn. Ik werk mee en vul het papier in. IK WIL GEWOON WEG. Weg van uit deze lelijke stad. Laat die godverdomse trip nu beginnen! 

De Openbare Weg in Srinagar

Ali vind het nodig om me een Kasjmierse specialiteit te proeven voor ik de stad verlaat. Ik  vertel hem dat ik geen honger heb maar hij wil niet luisteren. Hij stapt een donkere eettent binnen waar allerlei potten in een soort van oven zijn ingewerkt. Ik voel me als een marsmannetje met mijn fluo groen jas tussen al die met bruine poncho beklede mannen. Fluo is AUS in Kashmier. De lokale dish die Ali me zonnodig wou laten proeven is een soort gehakt dat je op een bordje toegediend krijgt. Je wordt verondersteld het met wat brood op te eten. Kapot gekookt vlees dat naar papier smaakt, ja! 

Dit achter de rug en kiezen (waar het hopelijk blijft), neem ik afscheid van Ali. Ik heb zeer gemengde gevoelens terwijl ik hem omhels. Als hij een oplichter zou zijn dan is hij geen enkel moment uit zijn rol gevallen! Maar goed dat is nu afgesloten, ik heb betaald. Laat de toekomst maar beginnen.Voor mij kan het nu niet snel genoeg gaan!

Meer en meer meters komen nu tussen mij en Ali in. Het voelt als een bevrijding. Jack zet wat muziek op. Indische muziek wel te verstaan maar er zitten invloeden van het westen in. De muziekinstallatie is bedekt met een tijgervelletje. Als ik de reden er voor vraag zijn ze wat onduidelijk. Eerst is het omdat er een gat in het dashboard is op die plaats. Dan omdat je geen muziek mag luisteren tijdens het rijden, en al zeker niet in de stad. Als je ziet hoe het verkeer er in India aan toe gaat kan ik dat wel begrijpen. Een echte jungle waar dat iedereen maar op doet en tijdens maneuvers hard toetert om duidelijk te maken: "Hier kom IK". Ik heb echter volledig vertrouwen in Jack's stuurkunsten. Jack komt met zijn blauwe donzen North Face Jas en zonnebril heel westers over. Hij heeft een vlotte babbel en hij kan rijden als geen ander. Want hier rijden is een kunst! Of gekkenwerk... 

Abdul aan de andere kant is veel rustiger dan Jack. Hij heeft een soort van gelatenheid zelfs Zen over zich. Het is duidelijk dat hij, en Jack, gewoon hun job doen en niet direct verbonden zijn met de verkopers kant van de organisatie: Ali, Latif en Nazir. Ik heb het gevoel dat ik ze beter kan vertrouwen, het geld is natuurlijk ook al binnen. 

Een jongen staat langs de kant van de weg te wachten met zijn zak. Abdul stapt uit en neemt de zak over. Hij is in zulke haast vertrokken dat hij zelfs niet de tijd had genomen om zijn spullen te pakken. Over loyaliteit gesproken. Ook de inkopen moeten nog gebeuren. Dus stoppen we regelmatig langs de kant van de weg om allerhande etenswaren aan te schaffen. 

We eten kip vanavond concludeer ik wanneer Abdul een tros kippen in de jeep legt. Een levende tros waarbij de poten zijn vastgebonden voor eenvoudig transport. Wat zou GAIA hier van denken!

Tok tok tok! Toch zielig voor die beestjes! Nu ja ze zijn in ieder geval vers en het grootste deel van hun leven scharrelen ze hier vrij rond relativeer ik voor mijn eigen.

Tok TOOOOOK TOOOOK! Het eten word wat herschikt in de koffer. De rode zak (zie foto) is op onze kiekens gevallen! Ik vraag of ik die er niet moet afhalen. Nee, nee, maakt niet uit. Toch haal ik de zak eraf. Die beestjes moeten niet nog extra afzien. Het gekerm viel ook niet aan te horen!

Jack rijd de hoofdbaan af. Het laatste deel van het traject rijden we over een besneeuwd en beijzeld klein wegeltje. De eindbestemming is blijkbaar een klein en arm dorp iet wat van de hoofdbaan verwijderd. Ik zit nog een heel eind van het skigebied verwijderd want ik zie nergens pistes. Dat is de enige conclusie die ik kan trekken. Voor de rest ben ik compleet gedesoriënteerd. We stoppen voor een poort. De eigenaar van het huis komt ons begroeten. Mijn gastheer, zo blijkt. Ik slaap dus weer bij mensen thuis. Eens mijn bagage afgedopt wil ik nog iets doen!  Skieen? Nee daar voor is het te laat. Een wandeling kan wel.

Eindelijk nog eens wat beweging...

Nog een avond...

Het Ontwaken

In het Kashmiri ratelt Ali tegen zijn gsm. Of is het Hindi? Hij is mijn reis aan het boeken. Ik zou vandaag nog vertrekken naar het skigebied. Ik ga maar wat wandelen. Wandelen is een groot woord, de steiger op en neer ijsberen is correcter. Ik denk na. Mijn humeur is beneden nul. Veel te weinig slaap en nog altijd zit ik vast op deze boot. Ik overdenk mijn beslissing nog eens. Of vergissing.... Ik weet het allemaal niet meer. Mijn verwarring neemt toe met de minuut. "Sleep deprivation" galmt door mijn hoofd. Het Engelse woord voor slaapberoving. Een techniek om mensen tot bekentenissen te dwingen of te martelen. Je verlaagd op deze manier iemands weerstand en intelligentie. In de politiek komt het vaak voor dat degene die het beste met slaaptekort om kan zijn slag thuis haalt. Maar zou dit dan betekenen dat Ali me onder druk zet. Nu ik er over nadenk lijkt het erop alsof alles in functie stond... Nee dat kan toch niet! Is dat niet een te paranoïde gedachtegang. Of is deze paranoia terecht en niet zoals mijn eerder ervaringen met paranoia opgewekt door een psychoactieve stof? Als mijn wantrouwen correct is, wat zegt dat dan over de afgelopen dagen? De consequenties zijn te dramatisch. Mijn kleine hersenen kunnen dit niet bevatten. Nee, nee dit kan toch geen oplichterij zijn? Ali is hier gewoon op bezoek bij zijn familie en ik ben door deze familie hartelijk ontvangen! En toch krijg ik meer en meer het gevoel dat ik eerder gegijzeld ben of een kostbaar bezit van de Dandoo's dan een gast.

Was deze trip mijn beslissing? Had ik met vrije wil beslist tot zo verre dat dit neurologisch mogelijk is? Of heeft Ali me gehersenspoeld. Ik trek parallellen met de film Inception. Inceptie, inplanting van een idee in iemands geest. De rondtrip of zelfs nog maar het verblijf op deze woonboot, tot in hoeverre zijn dat mijn ideeën? Kasjmier en India waren geen deel van het oorspronkelijke traject! Hoewel ik toegeef dat mijn plannen wat vaag zijn, of waren. Te vaag. Niet voldoende geankerd in mijn geest en nu is deze gekaapt door Ali en zijn mannen.

Ik word wakker in een nachtmerrie. Ik beleef het maar tegelijk observeer ik me. Ik begin stilaan terug overzicht te krijgen over de situatie. De Jet lag, de culture schok en alle andere factoren beginnen minder vat te krijgen om mijn denken. De mist begint op te trekken. Zowel degene die over het Dal meer hangt als die in mijn hoofd. De zon doet me goed. En slecht. Ik begin te beseffen dat de gemaakte beslissing in druist tegen de fundamenten van mijn wereldreis. Ik wil weg! Ik wil mijn vrijheid terug!

Ik word uit mijn gedachten gehaald door Ali. Deze heeft er de echte manager bij gehaald: Latif Dandoo. Hij is degene die mijn trip in goede banen moet leiden. Over tot de orde van de dag dus: de betaling. Fuck ja de betaling! Ik heb helemaal niet zo veel geld en ben eigenlijk ook niet meer bereid om het af te geven. Tenslotte heb ik ook nog niets gezien van hun organisatie capaciteiten.... Ik wordt naar een kantoortje geleid waar de trip nog eens vluchtig overlopen wordt. Ik zeg het op de man af: "Ik wil er mee stoppen. Ik heb er genoeg van het kan me niet meer schelen! 10 weken vastzitten aan een trip die ik eigenlijk niet wil! Dit had Ali zijn idee geweest van de start af!" Hij had het gewoon in mijn kop gepland als een ervaren manipulator.

Ali doet alsof hij uit de lucht valt en blijft rustig. Ook Latif blijft relatief kalm maar mist de swung van Ali. "Je verliest 50 procent als je er nu nog uitstapt." zegt Ali. "Ik had je gewaarschuwd: eenmaal ja gezegd kun je niet meer terug!", gaat hij verder. Hij heeft een punt maar toch geloof ik niet dat op deze korte tijd een trip van 10 weken volledig geboekt kunt hebben. Ik eis een hogere manager te spreken! Ze bieden me een telefoon maar ik krijg enkel een bediende te spreken die me meld dat de baas er nu niet is en hij bevestigd dat ik 50 procent zou verliezen. FUCK IT! I WILL TAKE THE DAMAGE! (Krijg de klote, ik incasseer de schade wel!) Mijn vrijheid is me meer waar dan mijn geld! Als dit niet zo was geweest had ik wel thuis gebleven en braaf een 9 to 5 job afgewerkt!

Ali snapt er (gespeeld?) niets meer van. Damage, schade? Wat is het probleem? Je snapt het niet! Ik bied je als vriend, als broer, een pracht van een vakantie aan! Ik ben hier gewoon op vakantie bij mijn familie! Ga nu gewoon op deze trip. Waarom ben je zo verward?

ALS BROER, als broer, godverdomme nog aan toe! Mijn broer zit thuis en dat is mijn enige broer in mijn leven. Zelfs vriend is te ver gegrepen mijn moslimkennis! Ik ga volledig over mijn toeren maar het maakt weinig indruk. "Pieter," dicteert Ali, "ik vind het jammer dat je zo gesloten bent maar wij in onze cultuur zijn zeer open en aanvaarde je in ons gezin als een broeder. Dat ze je bij jouw in België niet doen en dat iedereen er gesloten is dat is dan pech maar hier in Kashmier zijn we allemaal heel open." Misschien wel maar misschien ook niet. Mij ga je niet overtuigen. Vriendschappen bouw je op door met het passeren van tijd en familie is gewoon buiten categorie! Trouwens vrienden zouden me ook geen trip van 10 weken door men strot rammen!

Zo gaat het gesprek nog even verder maar ik krijg het gevoel dat ik me zit aan te stellen. Ik had tenslotte Ja gezegd deze morgen, misschien in een zwak moment maar dit bracht niet veel zoden aan de dijk. Als een lam dat naar het alter word gebracht ga ik over tot de betaling. Het bedrag kan ik zelfs met de combinatie van mijn twee kredietkaarten niet volledig betalen. Over buiten budget gesproken denk ik. Ik probeer nog te onderhandelen voor een betaling in twee beurten maar dat heeft weinig indruk. Ik word verplicht mijn bank te bellen en de limiet te verhogen van mijn kaart. Aangezien ik het gevoel heb dat mijn opties zeer beperkt zijn geworden bel ik mijn bank en vraag ik voor een verhoging van mijn limiet. Ik geef een verwarde indruk  omdat ik eerst nog informeer naar algemene annulatie- of beter onderbrekingsvoorwaarden.

De limiet verhoging gebeurd niet instant dus ook de poging om nog eens met het apparaatje te betalen faalt. Ze halen dan maar een papiertje boven, de Old skool manier. Dit lijkt de bloeddorst te stillen van onze wolven in schapenvacht. I'm off the hook.

Betaling gebeurd! Kan ik nu vertrekken? Nee natuurlijk, het is al te laat en om 's nachts in de Kasjmierse bergen te rijden... Ik begrijp het wel maar toch balen dat ik nog maar eens een avond vast zit op deze verdomde boot!

De Beslissing

Woensdag, 19 Januari 2011, 08:00:00 IST 

Picture yourself in a boat on a river with tangerine trees and marmalade skies

Drommelse Himalayaanse kropdragers uit de Appenijnen!...

Pompen, duizend bomen en granaten! 

(Mijn gsm alarm gaat af)

Ik was nog zo heerlijk aan het dromen. Geen getreuzel geen gezever: inpakken en wegwezen. Een halfuurtje later ben ik volledig gepakt en gezakt en ga ik zo als de avond ervoor afgesproken Ali wakker maken. Als ik zijn kamer binnenwandel zie ik dat hij al wakker is. Prima! Ik ga alvast ontbijten. Een uur later is Ali nog steeds niet opgestaan. Ik ga terug naar zijn kamer en vraag wat het probleem is. We zouden vandaag toch vroeg vertrekken! Hij kaatste de bal terug naar mij:  ik moest hem grondiger wakker maken/dwingen tot opstaan! Wat krijgen we nu! Kun je dan iemand wekken die al wakker is?! De dag begint goed, ik ben voor niks zo vroeg opgestaan! [insert your favorite curse words here]

Wanneer onze moslimvriend eindelijk is opgestaan en zijn ontbijt binnen heeft trekken we ons terug op de woonboot. Daar overloopt hij nog eens de gehele trip en vermeld hij voor het eerst een prijs. Die is niet mals maar Ali geeft er direct duiding bij. Het volgende zou namelijk deel uitmaken van het pakket: 8 dagen snowboarden, een trekking, een woestijn excursie op kamelen, een wild life safari, treinritten, 3 maal per dag eten bereid door een persoonlijke kok, homestays,...  Letterlijk een All-in droomtrip met excellente begeleiding die mijn vrijheid echter niet in weg zou staan. Zeer flexiebel! Dit alles deed me denken aan de reis die ik met Joker had gemaakt in Peru. Die was me enorm goed bevallen om niet te zeggen dat het de beste reis van mijn leven is. Oké de groep speelde hier ook een grote factor in maar Ali vertelde me dat ik me onderweg zou kunnen aansluiten bij andere toeristen die op dit moment al vertrokken waren. Nu ik het aan het vergelijken ben met een joker reis valt de prijs enorm goed mee! Wat zou een Jokerreis van 10 weken wel niet kosten?!

Er vliegt van alles door mijn hoofd.  Maar wacht even is dit niet tegengesteld aan wat ik ooit gepland heb: "geen package deals en al zeker niet in India" Ik zou gewoon 2 weken me een weg banen door India om vervolgens op mijn eigen twee maanden rond te slenteren in Nepal.

In Nepal zijn de paden nog ondergesneeuwd in deze periode van het jaar had Ali me al eerder verteld. Ook Taj Mahal, een bijnaam van de Nepalese werkman, had me dit verhaal bevestigd. En eigenlijk had ik dit op voorhand ook al in de reisgidsen en op het internet gelezen. Ik had er misschien niet veel te zoeken.

Ali zijn kijk op Nepal gaat als volgt:

Nepal is platgelopen, de Annapurna trek noemen wij hier de Coca-Cola trail. Nee de echte trekkings in de ongerepte Himalaya vinden plaats hier, in Kasjmier. En dat is niet enkel mijn mening maar die van de veel toeristen die ik reeds begeleid heb in de Kasjmierse bergen en die ook al in Nepal zijn geweest.

Oké dus het zouden  wandelboulevards worden als ik Ali mag geloven. Zelfs als ik geïnteresseerd bleef in de Nepalese treks zou ik tot maart/april moeten wachten op betere condities. Wat zou ik kunnen doen om die tijd de overbruggen? "Ik zou India kunnen verkennen." Dit idee schrikt me toch een beetje af. Indiërs zijn bedreven zakenmannen die er alles aan zullen doen om het maximale uit een deal te halen, hoe onbenullig ook de geleverde service of handelswaar. Constant onderhandelen en op men hoede zijn voor mogelijke scams spreken me niet aan. Als ik dit alles toch zou trotseren zou ik dat dan niet beter kunnen doen met mensen die ik kan vertrouwen. En kan ik Ali en zijn organisatie niet vertrouwen? Had hij me niet al enkele dagen opgenomen in zijn familie alsof ik een verloren zoon was De gedachten razen door mijn kop. Ik moet een beslissing maken. Hier houd ik het ook niet langer vol! Het stilzitten, de verveling, de cultuur en de koude. Het word me allemaal te veel!

Als ik mijn twijfels communiceer met Ali dan weet hij ze altijd weg te praten. Hij snapt niet goed waarom ik niet toezeg. Hij biedt me dit tenslotte aan als vriend. Ik zeg hem dat ik eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd ben in een pakket. Ik wil de wereld op mijn eigen tempo verkennen en niet voor 10 weken me vast zetten zoals een trein op zijn sporen. "Maar zo moet je het niet voorstellen," zegt Ali "er zijn genoeg delen van het traject dat je kan doen wat je wilt!" En nog: "Dit is een backpackers pakket geen toerbus rondreis!" En zo gaat hij verder en verder, hij haalt nu echt alles uit de kast.

Ali's betoog is indrukwekkend. Een ander punt dat hij maakt is dat ik een trekking onmogelijk op men eentje kan aanvatten. En ook alle andere adventure activiteiten zouden veel duurder uitvallen als ik ze apart zou boeken. Zelfs iets simpel als een treinrit regelen is in India een helse onderneming gaat hij verder. Veel van wat hij zegt klopt met wat ik in reisgidsen en op internet gelezen had. Ook heeft hij een punt dat ze je in India constant proberen af te zetten, bij elke aankoop of overnachting. Nee Ali zou die enorme last van mijn schouders kunnen halen en ik zou me gewoon kunnen concentreren op de reis, op toerist zijn. Ik zou veel kunnen leren van hoe zijn organisatie alles juist aanpakt en deze kennis gebruiken in het vervolg van mijn reis. En als ik nu een trekking doe in Kasjmier dan moet ik zelfs niet perse naar Nepal.

OK. Goed. Vooruit met de geit. Als ik dan toch iemand moet vertrouwen in India waarom Ali niet. Hij zegt me nog dat ik eens beslist er niet op terug kan komen maar mijn beslissing staat vast:

Ik ga op een 10 weken rondreis door India met Ali's organisatie!

Een Dag op het Dal meer

Vandaag is het 18 januari, een dinsdag denk ik. Niet dat ik bezig ben met tijd en ruimte hier op het Dal meer. Als ontbijt een omelet met wat brood en melkthee. De koude en het bijhorende binnen zitten beginnen me te vervelen. Ik wil actie. Ik ben niet op reis vertrokken om ergens anders op deze aardkloot in een "living" te gaan zitten! De toilet bied wel wat avontuur, nu ja...

Ik verkies buiten te zitten! Maar ik wordt constant gevolgd en aangeraden om binnen te blijven: "voor thee", "voor te eten", "voor de kou",... De enigste manier om een uitstapje te maken is per boot. Kan ik het hier nog een week volhouden? "Misschien moet ik niet zo klagen": denk ik terwijl ik hier op uitkijk:

En toch ben ik niet in staat om er ten volle te genieten. Is het de kou? De cultuur of toch de eenzaamheid? Ik heb het gevoel dat ik men indrukken niet kan delen. Ja, wel met Ali maar die is hier opgegroeid... Ik heb al bij al 5 westerlingen gezien op men trip tot nu toe. Ik zit echt van het platgetreden pad of misschien op het pad maar in het foute/juiste seizoen.

Om 3 uur vertrekken we dan eindelijk naar, euhm, de andere woonboot... Onderweg zien we een zwerm arenden!:

Het is hier een waar vogelparadijs. Of hoe Ali er over denkt: "wild ducks for shooting, Do you like to shoot?" en "Kingfishers steal my fish". Op zo een moment mis je iemand om de verwondering mee te delen.

De werken aan de boot zijn niet de moeite om er over te schrijven. Allé dan toch. Sneeuw/ijs ruimen: geen succes wegens geen spade. Een brugje bouwen tussen de boot en de kade: geen succes omdat er een plant in de wegstaat. En een paal uit het meer trekken :) :

Leert dit mij iets over de werkethos van de gemiddelde Indiër? Ik hoop van niet!

Ik hou me dan maar bezig met wat foto's te trekken en zelf een beetje te roeien met het bootje:

Terug op de woonboot wordt het mij en Ali duidelijk dat ik mijn eigen ruimte nodig heb. 24 op 24 samen zijn met mensen van een ander cultuur die je er voordien zelfs niet kende is een beetje te veel van het goede. Er beginnen spanningen te ontstaan. Ali merkt ook dat hij me geen 7 dagen op de boot kan houden. Was dit überhaupt ooit het idee geweest? Hij begint weer over skiën en een trekking in Kasjmier die zijn organisatie voor mij zou kunnen organiseren. En ik zou toch echt meer dan 2 weken moeten spenderen in Indië. Als ik hem 10 weken gaf dan, zo beloofde hij, ga hij mij de beste trip van mijn leven! Kan allemaal goed zijn maar mijn plan was Indië te houden voor een andere reis en gewoon naar Nepal te reizen. Kasjmier was maar een zijsprongetje. Dat was mijn antwoord geweest de afgelopen dagen maar nu heb ik het gevoel dat ik het spervuur van argumenten en tegenargumenten niet langer kan negeren. Mijn verzet begint af te brokkelen. Wat is die Ali toch een gedroomde verkoper! Als ik dat tegen hem zeg lacht hij en vertel hij me dat hij hier zelf op vakantie is en mij gewoon raad geeft als vriend. "Exact wat een buitencategorie verkoper zou antwoorden": denk ik. Of is dit een te paranoïde gedachtegang? Ik begin aan alles te twijfelen. Mijn verwarring neemt toe met het moment. Het zou al bij al toch geen kwaad kunnen om gewoon eens te luisteren wat Ali me te bieden heeft.

Tijdens het avondeten zegt Ali dat het voor ons twee het beste zou zijn als ik vanaf nu op de woonboot zou slapen. Bashir zou de houtkachel kunnen aansteken om de koude te verdrijven. Ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik heb inderdaad behoefte aan mijn eigen ruimte en ik heb er tenslotte ook voor betaalt. Aan de andere kant kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat ik niet respectvol genoeg ben ten opzichte van Ali en zijn familie. Het begint me allemaal wat te veel te worden, of te weinig....

Ik besluit een luchtje te scheppen. De gedachten razen door mijn kop. Ik probeer alles te relativeren en realiseer me dat ik me misschien gewoon meer moet aanpassen aan de situatie. De Dandoo familie is toch een familie zoals elke ander familie op deze wereld. Ze doen vast alles met goede bedoelingen. En dan ben ik nog ondankbaar. Als ik uitgewaaid terug binnenkom verontschuldig ik me bij Ali. Hij begrijpt me en stelt me voor om mijn toekomstplannen vanavond te bespreken op de woonboot.

Zogezegd zo gedaan. Ali haalt nu alle kanonnen boven. Ik begin meer en meer te voelen voor een rondreis door Indië. En hij heeft een punt dat het misschien te moeilijk is om allemaal zelf te organiseren. Zeker treks en dergelijke. En in een package zou dit alles toch goedkoper uitkomen. Maar het wordt al laat en Ali wordt ook nog is gebeld door zijn geliefde. Deze heeft blijkbaar zojuist het nieuws vernomen dat haar toekomstig petekind misschien misvormd of dood is en dat het toch via een natuurlijke weg op deze wereld moet komen. Ik weet niet welke houding aan te nemen.

Ali zegt nog dat ik vroeg moet opstaan, 8 uur, omdat hij en zijn familie morgen ook vertrekken uit Srinagar. Ze hebben blijkbaar nog een tweede woonst in Delhi. Mij goed maar het is wel al 2 uur 's nachts. Dat wordt een korte nachtrust. Het idee dat ik morgen hoe dan ook weg ben van deze boot maakt veel goed...

De eerste avond bij de Dandoo's

De Dandoo's laten zich direct van hun beste kant zien. Ik mag mee met de familie lunchen in de keuken/eetkamer. Ik had reeds gegeten op het vliegtuig dus ik weiger beleeft. Nu ja eetkamer:

Ali vertelt me dat de gasten normaal, lees in de zomer wanneer er meer toeristen zijn, apart eten met een eigen keuken en kok. Dus ik ben bevoorrecht dat ik mee met zijn familie mag eten in het huis! Een echte homestay zoals ik er ook al eens op het Titicacameer in Peru heb meegemaakt. Nu daar was het wel niet zo ijzig koud als ten huize Dandoo. Niet alleen de manier van eten verschilt ook verwarmen ze zich op een geheel eigen manier. Ze maken hier bij gebruik van wat ze al grappend een housewife noemen. Een potje met kolen dat je onder je poncho zet als je zit of in je handen vasthoudt, onder je poncho, terwijl je over de straat wandelt. Dus geen centrale verwarming of stoof. Nee, een constant gesukkel met potjes kolen, poncho's en dekens. Nu het werkt wel deels zeker in combinatie met een poncho maar toch kon ik me niet ontdoen van de indruk dat het een fulltime bezigheid is om je met deze middelen warm te houden.

Eenmaal het eten verorbert wil Ali me zijn levenswerk laten zien. Samen met Bashir varen we per Shikara naar een afgelegen woonboot. De rolverdeling ten huize Dandoo wordt me al gauw duidelijk: Bashir doet het werk zoals bijvoorbeeld het roeien, Ali doet het praten. Nu dit gezegd zijn, Ali is wel een bijzonder goede prater. Zoals vele beroepen in Indië wordt toeristen opvangen en rondleiden doorgegeven van vader op zoon. Zo spreekt Ali bijzonder vlot en bijna accentloos Engels en kan hij zelfs het vertrouwen winnen van George W. Bush of eender welke andere moslimhater. Een van zijn eerste vragen is dan ook: "Do you trust Muslims". Nu terug naar de afgelegen woonboot. Het is een oude woonboot die Ali ter nagedachtenis van zijn vader die 4 jaar eerder gestorven was, renoveert. Hoewel renoveren misschien niet eerbiedig genoeg is aangezien koste nog moeite wordt gespaard om de boot in de meest chique en afgewerkte verblijfplaats van heel het Dal lake te transformeren:

Kamer na kamer is versiert met het uiterst minutieus uitgesneden houten decoraties. Ik wist niet dat er vandaag de dag nog zulk mooi houtsnijwerk wordt gemaakt! Ali had de patronen zelf uitgekozen uit oude boeken en de opdracht uitbesteed aan een team van snijders. Dit was één van de reden waarom hij was afgezakt naar Srinagar, om de werken terug op te starten na ze stil gelegen hadden tijdens de winter. Hij trekt normaal heel het land door en verblijft veel in zijn hoofdkantoor in Delhi maar nu wil hij deze woonboot klaar hebben voor de zomer. Hij meent zelfs dat deze boot enkel voor het verblijf van vrienden en kennissen gaat dienen. Hoe het ook zij, de werf laat een stevige indruk achter, ik trek er zelfs men eerste foto van deze reis (het houtsnijwerk). Dit was ongetwijfeld de bedoeling. Ter loops nodigt hij me uit om morgen mee te komen helpen om wat kleine zaakjes te regelen voordat het team terug begint. Aangezien ik toch niks anders zou kunnen bedenken om te doen zeg ik ja.
We roeien terug naar onze woonboot voor het avondeten. In Kasjmier eten ze heel laat avondeten. De tijd ervoor wordt gedood door wat melkthee, zwarte thee met veel melk, te drinken en wat te praten. De gesprekken worden in het Kasjmiri gevoerd. Ik probeer de essentie te vatten maar zelfs het onderwerp ontglipt me. Af en toe zegt Ali me in het Engels over wat er juist gediscussieerd word maar dat is eerder de uitzondering. Voor gesprekken ben ik volledig aan Ali overgeleverd. Wat hij absoluut geen probleem vind. Ik aan de andere kant vind het een vreemd gevoel dat ik niks van de gesprekken rond mij versta en enkel een gesprek direct naar mij gericht kan begrijpen.

We are your friends...

Niets te vroeg wordt het eten dan toch nog geserveerd. De maaltijd op het vliegtuig was slechts minimaal geweest en de koude had veel van mijn lichaam gevraagd. Ze bieden me mes en vork aan maar onder het moto "when in Rome, do as the romans do" eet ik dapper mee met de rechterhand. Dit vereist meer techniek dan je zou denken. Ik vraag me af of dit aangeraden word voor toeristen :).
Na het eten nodigt Ali me uit om op zijn kamer te slapen in het huis. Eerder had ik een zogenaamde upgrade gekregen naar de super deluxe kamer op de woonboot. Nu ja, super deluxe, wat is super deluxe als je geen stromend water en verwarming hebt en amper elektriciteit. Maar nu werd er nogmaals een upgrade aangeboden. In Ali's kamer zou het warmer zijn en ik zou de nacht niet alleen moeten doorbrengen.  Uit beleefd alleen al, kon ik dit aanbod moeilijk weigeren. Na nog wat gepraat en wat geluisterd naar Indische muziek op Ali zijn gsm zoek ik mijn bed maar eens op. Of beter, wat dekens op de grond die dienst moeten doen als matras. Daarop nog een stuk of 3 dekens voor de kou af te weren. Dit alles natuurlijk in Ali's kamer die overigens geniet van de zelfde slaapuitrusting.
Niet veel later komt Ali ook slapen maar hij vertelt me wel dat hij een vriendin heeft in Engeland die hem in nachten trakteer met telefoontjes. Het uur verschil, remember. Ik probeer wat te slapen maar dit lukt niet goed. Waarschijnlijk de combinatie van culture shock en jet lag die me verhinderd van rustig in te slapen. Ik begin dan maar een gesprek met Ali. Het gesprek gaat over alle echt belangrijke zaken in het leven zoals spiritualiteit, liefde, de toekomst,... Een zeer open gesprek. Had ik je al vertelt dat Ali echt een vreselijk sympathieke kerel is? Twee uur filosoferen later en nog een paar telefoontjes van Ali zijn madam kan ik uiteindelijk de slaap vatten.

De vlucht uit Delhi

17 januari 2011, goed geslapen en klaar voor de vlucht uit Dusty Delhi. Op de vlucht, die overigens weinig populair is bij westerse toeristen, zie ik mijn eerste Bollywood film: Housefull . Een zeer dramatische film waarin de balans tussen geluk/ongeluk en waarheid/leugen snel over en weer schommelt. Ook ligt de nadruk op familierelaties wat typisch is voor  Bollywood of liever de gehele Indische maatschappij. Maar ook aan liedjes en dansjes geen gebrek: Goed gelachen!

Ik verleg mijn aandacht regelmatig naar het raampje. Daardoor zie ik de Himalaya. Prachtige bergen volledig gehuld in sneeuw en met groene dennenbomen besprenkelt. In dit sprookjes landschap  zou ik wel eens een bochtje willen trekken met mijn snowboard. Naarmate de vlucht vordert maken de bergen  plaats voor een gigantische vallei. Hierin ligt het Dal meer en bijhorende stad Srinagar, mijn bestemming. Ongetwijfeld was dit  ooit een levendige stad gelegen in een stukje paradijs op aarde maar nu is het een puinstad bezet door het Indisch leger. Ze heeft de eer de best beveiligde luchthaven van het land te huisvesten... Ik vraag me zelfs af of ik nog in India ben wanneer op de luchthaven opnieuw immigratie formulieren moet invullen. Deze zijn nog niet ingevuld als er iemand komt aangelopen met mijn bagage. Ze zullen gedacht hebben: "die fluo  gele zak zal wel van die fluo groene toerist zijn."   Eens de formulieren in gevuld en goedgekeurd wordt ik naar buiten geleid . Daar heb ik de naam van mijn verblijfplaats: "Dandoo Palace" nog niet uitgesproken of er beweert al iemand mijn chauffeur te zijn. Go with the flow, dus wandel ik samen met hem en de drager naar een Jeep.  Bij de Jeep bedelt de drager voor een tip. Zou dit het beroep zijn van sommige mensen hier vraag ik me af. De chauffeur, zeg maar Jack, zet me af aan de oever van het meer. Daar wachten Ali,  Altaf Ahmed Khuroo, en Bashir me op al op in een bootje. Of moet ik shikara zeggen, een soort gondel-achtige boot. Jeep uit, driver getipt, bootje in. Het bootje brengt me naar mijn verblijfsplaats aan de overkant van het meer: "Dandoo Palace". Deze woonboot zou men verblijfplaats worden voor de komende week.

De Proloog: Delhi

Het reisbureautje: Indian Tourism Information

We schrijven zaterdag 15 januari,  het grote afscheid zij het met een stel hersenen dat nog bezig is met de tequilas en Westmalles van de avond ervoor te verwerken. Twee treinritten en een lange afstand vlucht later sta ik verdwaald op de luchthaven van Delhi. Compleet uitgeput van de lange reis ontdek ik dat de metro van Delhi nog altijd niet met de Luchthaven verbonden is. Dan maar een Taxi. Tijdens de rit lees ik vluchtig de beschrijvingen van hostels in men reisgids. Als ik het adres van één er van uitleg aan mijn chauffeur  vertelt hij me dat de meeste beden in Delhi geboekt zijn vanwege de aankomende Onafhankelijkheidsdag . Naar mijn indruk heeft hij ook geen zin om  me voor de deur  van de hostel af te zetten. Hier kan ik inkomen aangezien de woorden doolhof en chaos spontaan in me opkomen als we door de Delhi rijden. Hij zet me, schijnbaar willekeurig, af bij een klein reisbureau. Goed, denk ik. Gewoon hier een nachtje slapen en dan zien of ik iets beter kan vinden. In het reisbureau wordt me direct overheerlijk gekruide groene thee aangeboden en spontaan ontstaat er een gesprek. Het gebrek aan nachtrust begint zich op te breken hoewel mijn Indische vrienden dit schijnbaar niet doorhebben. Als ze eenmaal doorhebben dat ik echt geen zin heb in small talk raden ze me een slaapplaats niet ver van het bureautje aan. Een drager loods mij en mijn bagage door een doolhof van kleine steegjes en straatjes. Na de nodige administratie plof ik me neer op mijn bed. De kamer is een donker hol met slechts één klein raampje en hoewel ik een rechtstreekse deur had naar de badkamer moet ik deze delen met de andere gasten. Het is half één in de namiddag als ik mijn ogen uiteindelijk te rusten leg.

Na een korte maar verkwikkende slaap word ik terug wakker. De avond valt over Delhi wanneer ze me terug naar het bureautje leiden. Daar begint Raj aka Shabir Dandoo te praten over zijn geboorteplaats. Een woonboot op het wondere mooie dal Lake in de Indische Himalaya. Al gauw begin hij te praten over de reizen die hun bureautje aanbiedt naar deze regio. Wanneer ik probeer duidelijk te maken dat ik eerder geïnteresseerd ben in de Nepalees kant wuift hij die weg als veel minder mooi en veel te toeristisch. Ik merk al gauw dat de Indiërs  al even grote chauvinisten zijn als Fransmannen. Hij laat me foto's zien van mijn voorgangers die schijnbaar gelukkig door prachtig mooie berglandschappen wandelen. Elke twijfel dat in me opkomt werd vakkundig van tafel geveegd door deze sympathieke jonge kerel van 24. Aan het einde van ons gesprek ben ik overtuigd. Ik ga naar Kasjmier. Weg van het vuile en stoffige Delhi dat veel te druk is naar mijn goesting. Hij prijst me een pakket aan dat een vliegtuigticket heen en terug naar Srinagar omvat en een verblijf van 7 dagen op de woonboot van zijn familie.  Hij heeft ook  nog een nieuw paar schoenen dat ik zou kunnen bezorgen aan zijn broer. Na alles betaalt en geboekt eet ik avondeten samen met  een Amerikaans drietal. Deze waarschuwde me nog voor kidnapping in Kasjmir maar ik had volledig vertrouwen in Raj. Terug op men kamer lees ik men Trotter er nog eens op na. Er is staat een waarschuwing in verband met het conflict tussen India en Pakistan maar het is vooral volgende zin die me bijblijft: " Als je het conflict tussen India en Pakistan buiten beschouwing laat, is de staat Kasjmir een veilige plaats en de inwoners van Kasjmir zijn gastvrije mensen die niets anders verlangen dan de toeristen met open armen te ontvangen." Dit stelt me gerust en ik maak me geen verder zorgen. Voor ik ga slapen stuur ik  een smsj'e naar het thuisfront dat ik morgen naar de Indische  Himalaya vertrek. Indische Himalaya klinkt beter dan Kasjmier...

CHUCK LORRE PRODUCTIONS, #210

I believe that in order to walk through grief, fear, loneliness, despair, confusion and anger without recourse to drugs, alcohol, over-eating, over-sexing, or the endless mind-numbing distractions provided by Western culture, one must become a spiritual warrior. I further believe that the pay-off for enduring suffering, for soberly embracing the inevitable bouts of emotional pain that life brings, is wisdom and serenity in the face of calamity. But make no mistake here, the path of the warrior is treacherous and cannot be walked alone. To survive, he must have brothers and sisters-in-arms to carry him when he buckles. When we lived and died in small tribes, this principle of mutually supporting one another through the trials of life was deeply woven into the fabric of the group mind. With the advent of towns and cities we were forced to live with the daily dilemma of being desperately alone and yet desperately needing one another. Which is why we are, by design, always seeking new tribes. With that in mind, I humbly offer a simple guideline to evaluate the efficacy of any tribe you might encounter on your path to becoming a spiritual warrior: if they ask for your money or access to your crotch, run away. If they ask for your money, smile unceasingly, never blink, and guarantee to make you a demi-god, running away will not suffice. Change your mailing address and briefly reconsider drugs, alcohol, food, sex and TV.

Work In Progress

Coming Soon...

Uw wereldreiziger in spe meld dat hij binnekort bericht uitbrengt over hoe hij slachtoffer werd van een scam en sneeuwplank valpartij in het pittoreske Kasjmier. Wel kan ik al verklappen dat de wereldreis voorlopig op pauze staat en dat uw wilde reiziger terug op start staat geparkeerd...

Buy the Ticket, Take the Ride