Vandaag is het 18 januari, een dinsdag denk ik. Niet dat ik bezig ben met tijd en ruimte hier op het Dal meer. Als ontbijt een omelet met wat brood en melkthee. De koude en het bijhorende binnen zitten beginnen me te vervelen. Ik wil actie. Ik ben niet op reis vertrokken om ergens anders op deze aardkloot in een "living" te gaan zitten! De toilet bied wel wat avontuur, nu ja...
Ik verkies buiten te zitten! Maar ik wordt constant gevolgd en aangeraden om binnen te blijven: "voor thee", "voor te eten", "voor de kou",... De enigste manier om een uitstapje te maken is per boot. Kan ik het hier nog een week volhouden? "Misschien moet ik niet zo klagen": denk ik terwijl ik hier op uitkijk:
En toch ben ik niet in staat om er ten volle te genieten. Is het de kou? De cultuur of toch de eenzaamheid? Ik heb het gevoel dat ik men indrukken niet kan delen. Ja, wel met Ali maar die is hier opgegroeid... Ik heb al bij al 5 westerlingen gezien op men trip tot nu toe. Ik zit echt van het platgetreden pad of misschien op het pad maar in het foute/juiste seizoen.
Om 3 uur vertrekken we dan eindelijk naar, euhm, de andere woonboot... Onderweg zien we een zwerm arenden!:
Het is hier een waar vogelparadijs. Of hoe Ali er over denkt: "wild ducks for shooting, Do you like to shoot?" en "Kingfishers steal my fish". Op zo een moment mis je iemand om de verwondering mee te delen.
De werken aan de boot zijn niet de moeite om er over te schrijven. Allé dan toch. Sneeuw/ijs ruimen: geen succes wegens geen spade. Een brugje bouwen tussen de boot en de kade: geen succes omdat er een plant in de wegstaat. En een paal uit het meer trekken :) :
Leert dit mij iets over de werkethos van de gemiddelde Indiër? Ik hoop van niet!
Ik hou me dan maar bezig met wat foto's te trekken en zelf een beetje te roeien met het bootje:
Terug op de woonboot wordt het mij en Ali duidelijk dat ik mijn eigen ruimte nodig heb. 24 op 24 samen zijn met mensen van een ander cultuur die je er voordien zelfs niet kende is een beetje te veel van het goede. Er beginnen spanningen te ontstaan. Ali merkt ook dat hij me geen 7 dagen op de boot kan houden. Was dit überhaupt ooit het idee geweest? Hij begint weer over skiën en een trekking in Kasjmier die zijn organisatie voor mij zou kunnen organiseren. En ik zou toch echt meer dan 2 weken moeten spenderen in Indië. Als ik hem 10 weken gaf dan, zo beloofde hij, ga hij mij de beste trip van mijn leven! Kan allemaal goed zijn maar mijn plan was Indië te houden voor een andere reis en gewoon naar Nepal te reizen. Kasjmier was maar een zijsprongetje. Dat was mijn antwoord geweest de afgelopen dagen maar nu heb ik het gevoel dat ik het spervuur van argumenten en tegenargumenten niet langer kan negeren. Mijn verzet begint af te brokkelen. Wat is die Ali toch een gedroomde verkoper! Als ik dat tegen hem zeg lacht hij en vertel hij me dat hij hier zelf op vakantie is en mij gewoon raad geeft als vriend. "Exact wat een buitencategorie verkoper zou antwoorden": denk ik. Of is dit een te paranoïde gedachtegang? Ik begin aan alles te twijfelen. Mijn verwarring neemt toe met het moment. Het zou al bij al toch geen kwaad kunnen om gewoon eens te luisteren wat Ali me te bieden heeft.
Tijdens het avondeten zegt Ali dat het voor ons twee het beste zou zijn als ik vanaf nu op de woonboot zou slapen. Bashir zou de houtkachel kunnen aansteken om de koude te verdrijven. Ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik heb inderdaad behoefte aan mijn eigen ruimte en ik heb er tenslotte ook voor betaalt. Aan de andere kant kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat ik niet respectvol genoeg ben ten opzichte van Ali en zijn familie. Het begint me allemaal wat te veel te worden, of te weinig....
Ik besluit een luchtje te scheppen. De gedachten razen door mijn kop. Ik probeer alles te relativeren en realiseer me dat ik me misschien gewoon meer moet aanpassen aan de situatie. De Dandoo familie is toch een familie zoals elke ander familie op deze wereld. Ze doen vast alles met goede bedoelingen. En dan ben ik nog ondankbaar. Als ik uitgewaaid terug binnenkom verontschuldig ik me bij Ali. Hij begrijpt me en stelt me voor om mijn toekomstplannen vanavond te bespreken op de woonboot.
Zogezegd zo gedaan. Ali haalt nu alle kanonnen boven. Ik begin meer en meer te voelen voor een rondreis door Indië. En hij heeft een punt dat het misschien te moeilijk is om allemaal zelf te organiseren. Zeker treks en dergelijke. En in een package zou dit alles toch goedkoper uitkomen. Maar het wordt al laat en Ali wordt ook nog is gebeld door zijn geliefde. Deze heeft blijkbaar zojuist het nieuws vernomen dat haar toekomstig petekind misschien misvormd of dood is en dat het toch via een natuurlijke weg op deze wereld moet komen. Ik weet niet welke houding aan te nemen.
Ali zegt nog dat ik vroeg moet opstaan, 8 uur, omdat hij en zijn familie morgen ook vertrekken uit Srinagar. Ze hebben blijkbaar nog een tweede woonst in Delhi. Mij goed maar het is wel al 2 uur 's nachts. Dat wordt een korte nachtrust. Het idee dat ik morgen hoe dan ook weg ben van deze boot maakt veel goed...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten