De eerste avond bij de Dandoo's

De Dandoo's laten zich direct van hun beste kant zien. Ik mag mee met de familie lunchen in de keuken/eetkamer. Ik had reeds gegeten op het vliegtuig dus ik weiger beleeft. Nu ja eetkamer:

Ali vertelt me dat de gasten normaal, lees in de zomer wanneer er meer toeristen zijn, apart eten met een eigen keuken en kok. Dus ik ben bevoorrecht dat ik mee met zijn familie mag eten in het huis! Een echte homestay zoals ik er ook al eens op het Titicacameer in Peru heb meegemaakt. Nu daar was het wel niet zo ijzig koud als ten huize Dandoo. Niet alleen de manier van eten verschilt ook verwarmen ze zich op een geheel eigen manier. Ze maken hier bij gebruik van wat ze al grappend een housewife noemen. Een potje met kolen dat je onder je poncho zet als je zit of in je handen vasthoudt, onder je poncho, terwijl je over de straat wandelt. Dus geen centrale verwarming of stoof. Nee, een constant gesukkel met potjes kolen, poncho's en dekens. Nu het werkt wel deels zeker in combinatie met een poncho maar toch kon ik me niet ontdoen van de indruk dat het een fulltime bezigheid is om je met deze middelen warm te houden.

Eenmaal het eten verorbert wil Ali me zijn levenswerk laten zien. Samen met Bashir varen we per Shikara naar een afgelegen woonboot. De rolverdeling ten huize Dandoo wordt me al gauw duidelijk: Bashir doet het werk zoals bijvoorbeeld het roeien, Ali doet het praten. Nu dit gezegd zijn, Ali is wel een bijzonder goede prater. Zoals vele beroepen in Indië wordt toeristen opvangen en rondleiden doorgegeven van vader op zoon. Zo spreekt Ali bijzonder vlot en bijna accentloos Engels en kan hij zelfs het vertrouwen winnen van George W. Bush of eender welke andere moslimhater. Een van zijn eerste vragen is dan ook: "Do you trust Muslims". Nu terug naar de afgelegen woonboot. Het is een oude woonboot die Ali ter nagedachtenis van zijn vader die 4 jaar eerder gestorven was, renoveert. Hoewel renoveren misschien niet eerbiedig genoeg is aangezien koste nog moeite wordt gespaard om de boot in de meest chique en afgewerkte verblijfplaats van heel het Dal lake te transformeren:

Kamer na kamer is versiert met het uiterst minutieus uitgesneden houten decoraties. Ik wist niet dat er vandaag de dag nog zulk mooi houtsnijwerk wordt gemaakt! Ali had de patronen zelf uitgekozen uit oude boeken en de opdracht uitbesteed aan een team van snijders. Dit was één van de reden waarom hij was afgezakt naar Srinagar, om de werken terug op te starten na ze stil gelegen hadden tijdens de winter. Hij trekt normaal heel het land door en verblijft veel in zijn hoofdkantoor in Delhi maar nu wil hij deze woonboot klaar hebben voor de zomer. Hij meent zelfs dat deze boot enkel voor het verblijf van vrienden en kennissen gaat dienen. Hoe het ook zij, de werf laat een stevige indruk achter, ik trek er zelfs men eerste foto van deze reis (het houtsnijwerk). Dit was ongetwijfeld de bedoeling. Ter loops nodigt hij me uit om morgen mee te komen helpen om wat kleine zaakjes te regelen voordat het team terug begint. Aangezien ik toch niks anders zou kunnen bedenken om te doen zeg ik ja.
We roeien terug naar onze woonboot voor het avondeten. In Kasjmier eten ze heel laat avondeten. De tijd ervoor wordt gedood door wat melkthee, zwarte thee met veel melk, te drinken en wat te praten. De gesprekken worden in het Kasjmiri gevoerd. Ik probeer de essentie te vatten maar zelfs het onderwerp ontglipt me. Af en toe zegt Ali me in het Engels over wat er juist gediscussieerd word maar dat is eerder de uitzondering. Voor gesprekken ben ik volledig aan Ali overgeleverd. Wat hij absoluut geen probleem vind. Ik aan de andere kant vind het een vreemd gevoel dat ik niks van de gesprekken rond mij versta en enkel een gesprek direct naar mij gericht kan begrijpen.

We are your friends...

Niets te vroeg wordt het eten dan toch nog geserveerd. De maaltijd op het vliegtuig was slechts minimaal geweest en de koude had veel van mijn lichaam gevraagd. Ze bieden me mes en vork aan maar onder het moto "when in Rome, do as the romans do" eet ik dapper mee met de rechterhand. Dit vereist meer techniek dan je zou denken. Ik vraag me af of dit aangeraden word voor toeristen :).
Na het eten nodigt Ali me uit om op zijn kamer te slapen in het huis. Eerder had ik een zogenaamde upgrade gekregen naar de super deluxe kamer op de woonboot. Nu ja, super deluxe, wat is super deluxe als je geen stromend water en verwarming hebt en amper elektriciteit. Maar nu werd er nogmaals een upgrade aangeboden. In Ali's kamer zou het warmer zijn en ik zou de nacht niet alleen moeten doorbrengen.  Uit beleefd alleen al, kon ik dit aanbod moeilijk weigeren. Na nog wat gepraat en wat geluisterd naar Indische muziek op Ali zijn gsm zoek ik mijn bed maar eens op. Of beter, wat dekens op de grond die dienst moeten doen als matras. Daarop nog een stuk of 3 dekens voor de kou af te weren. Dit alles natuurlijk in Ali's kamer die overigens geniet van de zelfde slaapuitrusting.
Niet veel later komt Ali ook slapen maar hij vertelt me wel dat hij een vriendin heeft in Engeland die hem in nachten trakteer met telefoontjes. Het uur verschil, remember. Ik probeer wat te slapen maar dit lukt niet goed. Waarschijnlijk de combinatie van culture shock en jet lag die me verhinderd van rustig in te slapen. Ik begin dan maar een gesprek met Ali. Het gesprek gaat over alle echt belangrijke zaken in het leven zoals spiritualiteit, liefde, de toekomst,... Een zeer open gesprek. Had ik je al vertelt dat Ali echt een vreselijk sympathieke kerel is? Twee uur filosoferen later en nog een paar telefoontjes van Ali zijn madam kan ik uiteindelijk de slaap vatten.