Een Dag op het Dal meer

Vandaag is het 18 januari, een dinsdag denk ik. Niet dat ik bezig ben met tijd en ruimte hier op het Dal meer. Als ontbijt een omelet met wat brood en melkthee. De koude en het bijhorende binnen zitten beginnen me te vervelen. Ik wil actie. Ik ben niet op reis vertrokken om ergens anders op deze aardkloot in een "living" te gaan zitten! De toilet bied wel wat avontuur, nu ja...

Ik verkies buiten te zitten! Maar ik wordt constant gevolgd en aangeraden om binnen te blijven: "voor thee", "voor te eten", "voor de kou",... De enigste manier om een uitstapje te maken is per boot. Kan ik het hier nog een week volhouden? "Misschien moet ik niet zo klagen": denk ik terwijl ik hier op uitkijk:

En toch ben ik niet in staat om er ten volle te genieten. Is het de kou? De cultuur of toch de eenzaamheid? Ik heb het gevoel dat ik men indrukken niet kan delen. Ja, wel met Ali maar die is hier opgegroeid... Ik heb al bij al 5 westerlingen gezien op men trip tot nu toe. Ik zit echt van het platgetreden pad of misschien op het pad maar in het foute/juiste seizoen.

Om 3 uur vertrekken we dan eindelijk naar, euhm, de andere woonboot... Onderweg zien we een zwerm arenden!:

Het is hier een waar vogelparadijs. Of hoe Ali er over denkt: "wild ducks for shooting, Do you like to shoot?" en "Kingfishers steal my fish". Op zo een moment mis je iemand om de verwondering mee te delen.

De werken aan de boot zijn niet de moeite om er over te schrijven. Allé dan toch. Sneeuw/ijs ruimen: geen succes wegens geen spade. Een brugje bouwen tussen de boot en de kade: geen succes omdat er een plant in de wegstaat. En een paal uit het meer trekken :) :

Leert dit mij iets over de werkethos van de gemiddelde Indiër? Ik hoop van niet!

Ik hou me dan maar bezig met wat foto's te trekken en zelf een beetje te roeien met het bootje:

Terug op de woonboot wordt het mij en Ali duidelijk dat ik mijn eigen ruimte nodig heb. 24 op 24 samen zijn met mensen van een ander cultuur die je er voordien zelfs niet kende is een beetje te veel van het goede. Er beginnen spanningen te ontstaan. Ali merkt ook dat hij me geen 7 dagen op de boot kan houden. Was dit überhaupt ooit het idee geweest? Hij begint weer over skiën en een trekking in Kasjmier die zijn organisatie voor mij zou kunnen organiseren. En ik zou toch echt meer dan 2 weken moeten spenderen in Indië. Als ik hem 10 weken gaf dan, zo beloofde hij, ga hij mij de beste trip van mijn leven! Kan allemaal goed zijn maar mijn plan was Indië te houden voor een andere reis en gewoon naar Nepal te reizen. Kasjmier was maar een zijsprongetje. Dat was mijn antwoord geweest de afgelopen dagen maar nu heb ik het gevoel dat ik het spervuur van argumenten en tegenargumenten niet langer kan negeren. Mijn verzet begint af te brokkelen. Wat is die Ali toch een gedroomde verkoper! Als ik dat tegen hem zeg lacht hij en vertel hij me dat hij hier zelf op vakantie is en mij gewoon raad geeft als vriend. "Exact wat een buitencategorie verkoper zou antwoorden": denk ik. Of is dit een te paranoïde gedachtegang? Ik begin aan alles te twijfelen. Mijn verwarring neemt toe met het moment. Het zou al bij al toch geen kwaad kunnen om gewoon eens te luisteren wat Ali me te bieden heeft.

Tijdens het avondeten zegt Ali dat het voor ons twee het beste zou zijn als ik vanaf nu op de woonboot zou slapen. Bashir zou de houtkachel kunnen aansteken om de koude te verdrijven. Ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik heb inderdaad behoefte aan mijn eigen ruimte en ik heb er tenslotte ook voor betaalt. Aan de andere kant kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat ik niet respectvol genoeg ben ten opzichte van Ali en zijn familie. Het begint me allemaal wat te veel te worden, of te weinig....

Ik besluit een luchtje te scheppen. De gedachten razen door mijn kop. Ik probeer alles te relativeren en realiseer me dat ik me misschien gewoon meer moet aanpassen aan de situatie. De Dandoo familie is toch een familie zoals elke ander familie op deze wereld. Ze doen vast alles met goede bedoelingen. En dan ben ik nog ondankbaar. Als ik uitgewaaid terug binnenkom verontschuldig ik me bij Ali. Hij begrijpt me en stelt me voor om mijn toekomstplannen vanavond te bespreken op de woonboot.

Zogezegd zo gedaan. Ali haalt nu alle kanonnen boven. Ik begin meer en meer te voelen voor een rondreis door Indië. En hij heeft een punt dat het misschien te moeilijk is om allemaal zelf te organiseren. Zeker treks en dergelijke. En in een package zou dit alles toch goedkoper uitkomen. Maar het wordt al laat en Ali wordt ook nog is gebeld door zijn geliefde. Deze heeft blijkbaar zojuist het nieuws vernomen dat haar toekomstig petekind misschien misvormd of dood is en dat het toch via een natuurlijke weg op deze wereld moet komen. Ik weet niet welke houding aan te nemen.

Ali zegt nog dat ik vroeg moet opstaan, 8 uur, omdat hij en zijn familie morgen ook vertrekken uit Srinagar. Ze hebben blijkbaar nog een tweede woonst in Delhi. Mij goed maar het is wel al 2 uur 's nachts. Dat wordt een korte nachtrust. Het idee dat ik morgen hoe dan ook weg ben van deze boot maakt veel goed...

De eerste avond bij de Dandoo's

De Dandoo's laten zich direct van hun beste kant zien. Ik mag mee met de familie lunchen in de keuken/eetkamer. Ik had reeds gegeten op het vliegtuig dus ik weiger beleeft. Nu ja eetkamer:

Ali vertelt me dat de gasten normaal, lees in de zomer wanneer er meer toeristen zijn, apart eten met een eigen keuken en kok. Dus ik ben bevoorrecht dat ik mee met zijn familie mag eten in het huis! Een echte homestay zoals ik er ook al eens op het Titicacameer in Peru heb meegemaakt. Nu daar was het wel niet zo ijzig koud als ten huize Dandoo. Niet alleen de manier van eten verschilt ook verwarmen ze zich op een geheel eigen manier. Ze maken hier bij gebruik van wat ze al grappend een housewife noemen. Een potje met kolen dat je onder je poncho zet als je zit of in je handen vasthoudt, onder je poncho, terwijl je over de straat wandelt. Dus geen centrale verwarming of stoof. Nee, een constant gesukkel met potjes kolen, poncho's en dekens. Nu het werkt wel deels zeker in combinatie met een poncho maar toch kon ik me niet ontdoen van de indruk dat het een fulltime bezigheid is om je met deze middelen warm te houden.

Eenmaal het eten verorbert wil Ali me zijn levenswerk laten zien. Samen met Bashir varen we per Shikara naar een afgelegen woonboot. De rolverdeling ten huize Dandoo wordt me al gauw duidelijk: Bashir doet het werk zoals bijvoorbeeld het roeien, Ali doet het praten. Nu dit gezegd zijn, Ali is wel een bijzonder goede prater. Zoals vele beroepen in Indië wordt toeristen opvangen en rondleiden doorgegeven van vader op zoon. Zo spreekt Ali bijzonder vlot en bijna accentloos Engels en kan hij zelfs het vertrouwen winnen van George W. Bush of eender welke andere moslimhater. Een van zijn eerste vragen is dan ook: "Do you trust Muslims". Nu terug naar de afgelegen woonboot. Het is een oude woonboot die Ali ter nagedachtenis van zijn vader die 4 jaar eerder gestorven was, renoveert. Hoewel renoveren misschien niet eerbiedig genoeg is aangezien koste nog moeite wordt gespaard om de boot in de meest chique en afgewerkte verblijfplaats van heel het Dal lake te transformeren:

Kamer na kamer is versiert met het uiterst minutieus uitgesneden houten decoraties. Ik wist niet dat er vandaag de dag nog zulk mooi houtsnijwerk wordt gemaakt! Ali had de patronen zelf uitgekozen uit oude boeken en de opdracht uitbesteed aan een team van snijders. Dit was één van de reden waarom hij was afgezakt naar Srinagar, om de werken terug op te starten na ze stil gelegen hadden tijdens de winter. Hij trekt normaal heel het land door en verblijft veel in zijn hoofdkantoor in Delhi maar nu wil hij deze woonboot klaar hebben voor de zomer. Hij meent zelfs dat deze boot enkel voor het verblijf van vrienden en kennissen gaat dienen. Hoe het ook zij, de werf laat een stevige indruk achter, ik trek er zelfs men eerste foto van deze reis (het houtsnijwerk). Dit was ongetwijfeld de bedoeling. Ter loops nodigt hij me uit om morgen mee te komen helpen om wat kleine zaakjes te regelen voordat het team terug begint. Aangezien ik toch niks anders zou kunnen bedenken om te doen zeg ik ja.
We roeien terug naar onze woonboot voor het avondeten. In Kasjmier eten ze heel laat avondeten. De tijd ervoor wordt gedood door wat melkthee, zwarte thee met veel melk, te drinken en wat te praten. De gesprekken worden in het Kasjmiri gevoerd. Ik probeer de essentie te vatten maar zelfs het onderwerp ontglipt me. Af en toe zegt Ali me in het Engels over wat er juist gediscussieerd word maar dat is eerder de uitzondering. Voor gesprekken ben ik volledig aan Ali overgeleverd. Wat hij absoluut geen probleem vind. Ik aan de andere kant vind het een vreemd gevoel dat ik niks van de gesprekken rond mij versta en enkel een gesprek direct naar mij gericht kan begrijpen.

We are your friends...

Niets te vroeg wordt het eten dan toch nog geserveerd. De maaltijd op het vliegtuig was slechts minimaal geweest en de koude had veel van mijn lichaam gevraagd. Ze bieden me mes en vork aan maar onder het moto "when in Rome, do as the romans do" eet ik dapper mee met de rechterhand. Dit vereist meer techniek dan je zou denken. Ik vraag me af of dit aangeraden word voor toeristen :).
Na het eten nodigt Ali me uit om op zijn kamer te slapen in het huis. Eerder had ik een zogenaamde upgrade gekregen naar de super deluxe kamer op de woonboot. Nu ja, super deluxe, wat is super deluxe als je geen stromend water en verwarming hebt en amper elektriciteit. Maar nu werd er nogmaals een upgrade aangeboden. In Ali's kamer zou het warmer zijn en ik zou de nacht niet alleen moeten doorbrengen.  Uit beleefd alleen al, kon ik dit aanbod moeilijk weigeren. Na nog wat gepraat en wat geluisterd naar Indische muziek op Ali zijn gsm zoek ik mijn bed maar eens op. Of beter, wat dekens op de grond die dienst moeten doen als matras. Daarop nog een stuk of 3 dekens voor de kou af te weren. Dit alles natuurlijk in Ali's kamer die overigens geniet van de zelfde slaapuitrusting.
Niet veel later komt Ali ook slapen maar hij vertelt me wel dat hij een vriendin heeft in Engeland die hem in nachten trakteer met telefoontjes. Het uur verschil, remember. Ik probeer wat te slapen maar dit lukt niet goed. Waarschijnlijk de combinatie van culture shock en jet lag die me verhinderd van rustig in te slapen. Ik begin dan maar een gesprek met Ali. Het gesprek gaat over alle echt belangrijke zaken in het leven zoals spiritualiteit, liefde, de toekomst,... Een zeer open gesprek. Had ik je al vertelt dat Ali echt een vreselijk sympathieke kerel is? Twee uur filosoferen later en nog een paar telefoontjes van Ali zijn madam kan ik uiteindelijk de slaap vatten.

De vlucht uit Delhi

17 januari 2011, goed geslapen en klaar voor de vlucht uit Dusty Delhi. Op de vlucht, die overigens weinig populair is bij westerse toeristen, zie ik mijn eerste Bollywood film: Housefull . Een zeer dramatische film waarin de balans tussen geluk/ongeluk en waarheid/leugen snel over en weer schommelt. Ook ligt de nadruk op familierelaties wat typisch is voor  Bollywood of liever de gehele Indische maatschappij. Maar ook aan liedjes en dansjes geen gebrek: Goed gelachen!

Ik verleg mijn aandacht regelmatig naar het raampje. Daardoor zie ik de Himalaya. Prachtige bergen volledig gehuld in sneeuw en met groene dennenbomen besprenkelt. In dit sprookjes landschap  zou ik wel eens een bochtje willen trekken met mijn snowboard. Naarmate de vlucht vordert maken de bergen  plaats voor een gigantische vallei. Hierin ligt het Dal meer en bijhorende stad Srinagar, mijn bestemming. Ongetwijfeld was dit  ooit een levendige stad gelegen in een stukje paradijs op aarde maar nu is het een puinstad bezet door het Indisch leger. Ze heeft de eer de best beveiligde luchthaven van het land te huisvesten... Ik vraag me zelfs af of ik nog in India ben wanneer op de luchthaven opnieuw immigratie formulieren moet invullen. Deze zijn nog niet ingevuld als er iemand komt aangelopen met mijn bagage. Ze zullen gedacht hebben: "die fluo  gele zak zal wel van die fluo groene toerist zijn."   Eens de formulieren in gevuld en goedgekeurd wordt ik naar buiten geleid . Daar heb ik de naam van mijn verblijfplaats: "Dandoo Palace" nog niet uitgesproken of er beweert al iemand mijn chauffeur te zijn. Go with the flow, dus wandel ik samen met hem en de drager naar een Jeep.  Bij de Jeep bedelt de drager voor een tip. Zou dit het beroep zijn van sommige mensen hier vraag ik me af. De chauffeur, zeg maar Jack, zet me af aan de oever van het meer. Daar wachten Ali,  Altaf Ahmed Khuroo, en Bashir me op al op in een bootje. Of moet ik shikara zeggen, een soort gondel-achtige boot. Jeep uit, driver getipt, bootje in. Het bootje brengt me naar mijn verblijfsplaats aan de overkant van het meer: "Dandoo Palace". Deze woonboot zou men verblijfplaats worden voor de komende week.

De Proloog: Delhi

Het reisbureautje: Indian Tourism Information

We schrijven zaterdag 15 januari,  het grote afscheid zij het met een stel hersenen dat nog bezig is met de tequilas en Westmalles van de avond ervoor te verwerken. Twee treinritten en een lange afstand vlucht later sta ik verdwaald op de luchthaven van Delhi. Compleet uitgeput van de lange reis ontdek ik dat de metro van Delhi nog altijd niet met de Luchthaven verbonden is. Dan maar een Taxi. Tijdens de rit lees ik vluchtig de beschrijvingen van hostels in men reisgids. Als ik het adres van één er van uitleg aan mijn chauffeur  vertelt hij me dat de meeste beden in Delhi geboekt zijn vanwege de aankomende Onafhankelijkheidsdag . Naar mijn indruk heeft hij ook geen zin om  me voor de deur  van de hostel af te zetten. Hier kan ik inkomen aangezien de woorden doolhof en chaos spontaan in me opkomen als we door de Delhi rijden. Hij zet me, schijnbaar willekeurig, af bij een klein reisbureau. Goed, denk ik. Gewoon hier een nachtje slapen en dan zien of ik iets beter kan vinden. In het reisbureau wordt me direct overheerlijk gekruide groene thee aangeboden en spontaan ontstaat er een gesprek. Het gebrek aan nachtrust begint zich op te breken hoewel mijn Indische vrienden dit schijnbaar niet doorhebben. Als ze eenmaal doorhebben dat ik echt geen zin heb in small talk raden ze me een slaapplaats niet ver van het bureautje aan. Een drager loods mij en mijn bagage door een doolhof van kleine steegjes en straatjes. Na de nodige administratie plof ik me neer op mijn bed. De kamer is een donker hol met slechts één klein raampje en hoewel ik een rechtstreekse deur had naar de badkamer moet ik deze delen met de andere gasten. Het is half één in de namiddag als ik mijn ogen uiteindelijk te rusten leg.

Na een korte maar verkwikkende slaap word ik terug wakker. De avond valt over Delhi wanneer ze me terug naar het bureautje leiden. Daar begint Raj aka Shabir Dandoo te praten over zijn geboorteplaats. Een woonboot op het wondere mooie dal Lake in de Indische Himalaya. Al gauw begin hij te praten over de reizen die hun bureautje aanbiedt naar deze regio. Wanneer ik probeer duidelijk te maken dat ik eerder geïnteresseerd ben in de Nepalees kant wuift hij die weg als veel minder mooi en veel te toeristisch. Ik merk al gauw dat de Indiërs  al even grote chauvinisten zijn als Fransmannen. Hij laat me foto's zien van mijn voorgangers die schijnbaar gelukkig door prachtig mooie berglandschappen wandelen. Elke twijfel dat in me opkomt werd vakkundig van tafel geveegd door deze sympathieke jonge kerel van 24. Aan het einde van ons gesprek ben ik overtuigd. Ik ga naar Kasjmier. Weg van het vuile en stoffige Delhi dat veel te druk is naar mijn goesting. Hij prijst me een pakket aan dat een vliegtuigticket heen en terug naar Srinagar omvat en een verblijf van 7 dagen op de woonboot van zijn familie.  Hij heeft ook  nog een nieuw paar schoenen dat ik zou kunnen bezorgen aan zijn broer. Na alles betaalt en geboekt eet ik avondeten samen met  een Amerikaans drietal. Deze waarschuwde me nog voor kidnapping in Kasjmir maar ik had volledig vertrouwen in Raj. Terug op men kamer lees ik men Trotter er nog eens op na. Er is staat een waarschuwing in verband met het conflict tussen India en Pakistan maar het is vooral volgende zin die me bijblijft: " Als je het conflict tussen India en Pakistan buiten beschouwing laat, is de staat Kasjmir een veilige plaats en de inwoners van Kasjmir zijn gastvrije mensen die niets anders verlangen dan de toeristen met open armen te ontvangen." Dit stelt me gerust en ik maak me geen verder zorgen. Voor ik ga slapen stuur ik  een smsj'e naar het thuisfront dat ik morgen naar de Indische  Himalaya vertrek. Indische Himalaya klinkt beter dan Kasjmier...

CHUCK LORRE PRODUCTIONS, #210

I believe that in order to walk through grief, fear, loneliness, despair, confusion and anger without recourse to drugs, alcohol, over-eating, over-sexing, or the endless mind-numbing distractions provided by Western culture, one must become a spiritual warrior. I further believe that the pay-off for enduring suffering, for soberly embracing the inevitable bouts of emotional pain that life brings, is wisdom and serenity in the face of calamity. But make no mistake here, the path of the warrior is treacherous and cannot be walked alone. To survive, he must have brothers and sisters-in-arms to carry him when he buckles. When we lived and died in small tribes, this principle of mutually supporting one another through the trials of life was deeply woven into the fabric of the group mind. With the advent of towns and cities we were forced to live with the daily dilemma of being desperately alone and yet desperately needing one another. Which is why we are, by design, always seeking new tribes. With that in mind, I humbly offer a simple guideline to evaluate the efficacy of any tribe you might encounter on your path to becoming a spiritual warrior: if they ask for your money or access to your crotch, run away. If they ask for your money, smile unceasingly, never blink, and guarantee to make you a demi-god, running away will not suffice. Change your mailing address and briefly reconsider drugs, alcohol, food, sex and TV.

Work In Progress

Coming Soon...

Uw wereldreiziger in spe meld dat hij binnekort bericht uitbrengt over hoe hij slachtoffer werd van een scam en sneeuwplank valpartij in het pittoreske Kasjmier. Wel kan ik al verklappen dat de wereldreis voorlopig op pauze staat en dat uw wilde reiziger terug op start staat geparkeerd...

Buy the Ticket, Take the Ride