Getaway Srinagar

Goed geslapen vannacht! Na het ontbijt varen we weg van mijn drijvende gevangenis. Naar de andere kant van het meer! Eindelijk! Jack en zijn Jeep staan ons al op te wachten. Ik maak kennis met Abdul. Mijn kok voor de komende maand. 

Abdul en Jack

Ali begint te zeveren over de betaling. Het papiertje van gisteren was niet goed genoeg volgens de bank. Hij wil de rest van het bedrag nu in cash hebben. De bank automaten in Srinigar denken er anders over. Hij tovert dan maar een nieuw papier te voorschijn. Ik werk mee en vul het papier in. IK WIL GEWOON WEG. Weg van uit deze lelijke stad. Laat die godverdomse trip nu beginnen! 

De Openbare Weg in Srinagar

Ali vind het nodig om me een Kasjmierse specialiteit te proeven voor ik de stad verlaat. Ik  vertel hem dat ik geen honger heb maar hij wil niet luisteren. Hij stapt een donkere eettent binnen waar allerlei potten in een soort van oven zijn ingewerkt. Ik voel me als een marsmannetje met mijn fluo groen jas tussen al die met bruine poncho beklede mannen. Fluo is AUS in Kashmier. De lokale dish die Ali me zonnodig wou laten proeven is een soort gehakt dat je op een bordje toegediend krijgt. Je wordt verondersteld het met wat brood op te eten. Kapot gekookt vlees dat naar papier smaakt, ja! 

Dit achter de rug en kiezen (waar het hopelijk blijft), neem ik afscheid van Ali. Ik heb zeer gemengde gevoelens terwijl ik hem omhels. Als hij een oplichter zou zijn dan is hij geen enkel moment uit zijn rol gevallen! Maar goed dat is nu afgesloten, ik heb betaald. Laat de toekomst maar beginnen.Voor mij kan het nu niet snel genoeg gaan!

Meer en meer meters komen nu tussen mij en Ali in. Het voelt als een bevrijding. Jack zet wat muziek op. Indische muziek wel te verstaan maar er zitten invloeden van het westen in. De muziekinstallatie is bedekt met een tijgervelletje. Als ik de reden er voor vraag zijn ze wat onduidelijk. Eerst is het omdat er een gat in het dashboard is op die plaats. Dan omdat je geen muziek mag luisteren tijdens het rijden, en al zeker niet in de stad. Als je ziet hoe het verkeer er in India aan toe gaat kan ik dat wel begrijpen. Een echte jungle waar dat iedereen maar op doet en tijdens maneuvers hard toetert om duidelijk te maken: "Hier kom IK". Ik heb echter volledig vertrouwen in Jack's stuurkunsten. Jack komt met zijn blauwe donzen North Face Jas en zonnebril heel westers over. Hij heeft een vlotte babbel en hij kan rijden als geen ander. Want hier rijden is een kunst! Of gekkenwerk... 

Abdul aan de andere kant is veel rustiger dan Jack. Hij heeft een soort van gelatenheid zelfs Zen over zich. Het is duidelijk dat hij, en Jack, gewoon hun job doen en niet direct verbonden zijn met de verkopers kant van de organisatie: Ali, Latif en Nazir. Ik heb het gevoel dat ik ze beter kan vertrouwen, het geld is natuurlijk ook al binnen. 

Een jongen staat langs de kant van de weg te wachten met zijn zak. Abdul stapt uit en neemt de zak over. Hij is in zulke haast vertrokken dat hij zelfs niet de tijd had genomen om zijn spullen te pakken. Over loyaliteit gesproken. Ook de inkopen moeten nog gebeuren. Dus stoppen we regelmatig langs de kant van de weg om allerhande etenswaren aan te schaffen. 

We eten kip vanavond concludeer ik wanneer Abdul een tros kippen in de jeep legt. Een levende tros waarbij de poten zijn vastgebonden voor eenvoudig transport. Wat zou GAIA hier van denken!

Tok tok tok! Toch zielig voor die beestjes! Nu ja ze zijn in ieder geval vers en het grootste deel van hun leven scharrelen ze hier vrij rond relativeer ik voor mijn eigen.

Tok TOOOOOK TOOOOK! Het eten word wat herschikt in de koffer. De rode zak (zie foto) is op onze kiekens gevallen! Ik vraag of ik die er niet moet afhalen. Nee, nee, maakt niet uit. Toch haal ik de zak eraf. Die beestjes moeten niet nog extra afzien. Het gekerm viel ook niet aan te horen!

Jack rijd de hoofdbaan af. Het laatste deel van het traject rijden we over een besneeuwd en beijzeld klein wegeltje. De eindbestemming is blijkbaar een klein en arm dorp iet wat van de hoofdbaan verwijderd. Ik zit nog een heel eind van het skigebied verwijderd want ik zie nergens pistes. Dat is de enige conclusie die ik kan trekken. Voor de rest ben ik compleet gedesoriënteerd. We stoppen voor een poort. De eigenaar van het huis komt ons begroeten. Mijn gastheer, zo blijkt. Ik slaap dus weer bij mensen thuis. Eens mijn bagage afgedopt wil ik nog iets doen!  Skieen? Nee daar voor is het te laat. Een wandeling kan wel.

Eindelijk nog eens wat beweging...