Snowboarden in Gulmarg, Kashmir!

Vandaag, 21 Januari 2011, Snowboarden! Na het ontbijt vertrekken we naar het skigebied. Eerst een stuk te voet over glibberige padjes. Dan per Jeep. Met tien andere mensen... Nog een stukje te voet om over te stappen in en een andere overvolle Jeep. Daarna is  het nog een heel eind te stappen naar de huurwinkel en de liften. Het materiaal van de huurwinkel is niet al te slecht alleen zijn de schoenen wat aan de kleine kant. Of mijn voeten aan de te groot. Na een heleboel gezever en vergelijken met andere winkels besluit ik dan toch maar de schoenen van de eerste huurwinkel te nemen.

Twee eitjes-liften later sta ik op 4000m klaar voor mijn eerste bochtjes te trekken in de Himalaya. Ik ben op lift in gesprek geraakt met een Canadees die al 14 maanden op rondreis is. Ik besluit hem te volgen. Na een paar lichte valletjes begin ik wat meer gevoel voor het board te krijgen. Toch mis ik mijn eigen vertrouwde plank.

Ik stuur naar wat lijkt de perfecte plaats om korte bochtjes te nemen. Een hellende vlakke strook van 1.5 meter breed. Een langwerpig trapeziumvormig prisma dat twee kommen van elkaar scheid. De vorm van een goudbalk. Prachtig! Ik link de bochtjes vlot aaneen. Ik heb het terug volledig beet. Er zijn nog meer sporen aanwezig. Deze nemen echter een  bocht en zetten de afdaling verder op de kanten van het trapezium. Ik besluit nog wat op het bovenvlak te blijven. Wat verse sporen te trekken...

Trapeziumvormig prisma

Plots! Mijn board hapert. Achter een steen. Of een stuk hout? Volgende moment lig ik op de grond. Fuck! Wat is er gebeurd? Het ging net zo goed. Mijn knie begint pijn te doen. Mijn rechter pols en hand ook. Ik ben blijkbaar op stenen gevallen. Het valt me in een keer op dat deze structuur te perfect is. Door mensen gemaakt. Ik gok dat hij uit een hele hoop kleine stenen bestaat bijeen gehouden door een houten structuur. Niet dat dat een probleem zou mogen geven maar er ligt eigenlijk ook niet zo veel sneeuw. Een slechte combinatie. Ik zoek naar mijn Canadese vriend. Die heeft een andere weg naar beneden gekozen en is uit mijn gezichtsveld verdwenen. Er zit niets anders op dan op eigen kracht naar beneden te snowboarden. Dit lukt maar ik merk al snel dat de knie toch echt een serieuze slag heeft gekregen. Terug beneden wil ik de ernst van de val nog niet laten blijken en pak ik terug de lift naar boven. Samen met de Canadees. In de lift doe ik mijn handschoen uit. Mijn vingers zijn wat gevoelloos. Deels van de kou maar toch vooral van de klap. Mijn hand doet me denken aan foto's van handen van mensen die Mount Everest hebben beklommen. En dit betaalt hebben met een paar vingers. Ok zo erg is het misschien ook niet als ik het een tweede keer bekijk maar de nagel van mijn rechter ringvinger ziet wel geheel blauw. That doesn't look good! Ook de Canadees erkend de ernst van de kwetsuur. Het begint me te dagen dat ik het beter voor bekeken kan houden voor vandaag. Of voor de rest van de week?

Ook de knie begint nu serieus dik te worden en is een beetje gekwetst. Nee, eenmaal terug boven beslis ik om gewoon te blijven zitten en de lift terug naar beneden te pakken. Dat lijkt mij het slimste. Ik neem afscheid van de Canadees die nog zegt: "See you tomorrow!" Ik denk het niet...

Terug beneden beginnen ze te zeveren over dat ik geen ticketje heb voor de rit naar beneden. Wat een gezeik. Ik vervoeg me terug bij mijn dienaren. Eerst wil ik niet laten blijken dat ik ernstig gevallen ben maar ik kan dit niet lang verbergen. Nog een lift lager en terug in het dorpje heb ik er echt allemaal genoeg van. Ik wil hier weg. Weg uit het skigebied! Weg uit Kasjmier! Weg van die onnodige begeleiding! Weg uit India? Ik zou misschien naar Goa kunnen gaan en daar recuperen op het strand. In het zonnetje. Ja dat klinkt niet slecht. Ik communiceer dit alles met Abdul en den andere. Die zitten ook duidelijk verveeld met het voorval. Ze verbinden me door met Latif. Ik hou me niet meer in. Al mijn frustraties laat ik de vrij loop. Ik gebruik de pijn van de val en de adrenaline om eens goed mijn mening te geven. Ik eis een vlucht uit kasjmier. Een vlucht naar Goa. Hij laat echter weten dat het daar voor te laat is, hij zou enkel een vlucht kunnen regelen naar Delhi. Daar zou ik een gesprek hebben met de manager. Ik wil naar goa! Geen gesprek met nog maar eens een manager! Die zou me misschien opnieuw kunnen brainwashen of onnodig ophouden. Nee ik heb het helemaal gehad met de organisatie. Als het gesprek over is heb ik de indruk dat hij me gewoon een vlucht naar Delhi gaat aansmeren. Tja ik ben dan toch al weg uit Kasjmier. Niet dat Delhi veel beter is. 

Abdul stelt voor om wat bier te drinken. Om wat te kalmeren. Goed. Hij leid me naar een winkeltje achter een gebouw verstopt. Daar moet ik dan ook stiekem het biertje kopen en opdrinken. Na het biertje besluit ik dat het misschien toch beter is om naar een dokter te gaan. Al was het maar als een bewijsstuk voor de verzekeringen ofzo. Weet ik veel. 

In het hospitaaltje kijkt de Dokter naar men knie en vinger. Goed gekwets maar niets ernstig zo blijkt. Hij geeft me nog een spuit voor de pijn en zwelling en de wonden worden verzorgd. Ik krijg ook nog wat pijnstillers en een doos antibiotica mee. Hij noemt een prijs. Als ik echter voor een rekeningetje vraag gaat er plots 100 roepies af. Zelfs dokters proberen je hier af te zetten! 

Terug het helse traject per jeep. Het laatste stuk moet ik echter niet wandelen. Ik word per jeep afgezet bij het huis. Daar kruip ik onmiddellijk in mijn warme slaapzak. De beste manier om me terug warm te krijgen. Geen gezever met ponchos en housewives meer! Abdul komt me eerst thee brengen en daarna eten. Heel de familie komt naar me kijken hoe het met me gaat. Zelfs neef van men gastheer komt langs en vertelt me een lang verhaal, deels door zijn gebrekkig Engels, over een professionele skiester die hier onlangs omgekomen was. Wat ben ik daar mee? Moet ik gelukkig zijn dat ik nog leef of zo? Of is het een waarschuwing voor de toekomst? Eigenlijk wil ik gewoon gaan slapen maar het duur een tijdje voor dat mijn kamergenoten dit door hebben. 

Als iedereen weg is denk ik na over wat ik nu moet doen. Mijn eerste gedacht had Goa geweest. Maar daar zou ik ook constant lastig gevallen worden en er zo een kans bestaan dat die nagel of knie geïnfecteerd raakt. Ik had namelijk gezien in de heen vlucht dat zelfs de vliegtuigen volledig worden ontsmet. Nee, beter geen risico nemen en eens laten zien naar de kwetsuren in België. Ik zou me dan kunnen herbronnen en wachten tot de knie beter is om vervolgens terug na te denken over wat ik met de rest van de reis doe. In ieder geval niet direct terug naar India, of beter nog Azië. 

Ik heb beslist, morgen keer ik terug naar huis! Tegen eender welke prijs!