zondag 6 februari 2011

The Pakistani Border/ De Pakistaanse Grens

Een padje leid ons uit het dorp. Mijn gastheer, ik kan zijn naam maar niet onthouden, zet er stevig de pas in met zijn rubberen laarzen. Ik heb moeite om hem bij te houden maar ik laat me niet kennen. Dat zou een beetje stom zijn. Eerst zitten zagen voor wat beweging en bij het eerste wandeling er al onder doorgaan.Nee, ik volg wel. Het tempo zorgt er wel voor dat ik meer bezig ben met te zien waar ik mijn volgende stap moet zetten dan het landschap. En dat, het moet gezegd zijn, is wondermooi. We volgen een kronkelend spoor in de sneeuw dat ons door een enorme rivierbeding leid. Als een laken ligt de gedrapeerd over de ronde stenen. Magisch. Spijtig van de mist. We steken de rivier over en het pad leid ons een naaldbos binnen.

Een prachtig woud. Hiervoor ben ik op reis vertrokken. Ik moet wel toegeven dat het wel Europees aanvoelt, het doet me wat aan de Jura denken. Maar daar zijn geen minaretten en ook de mensen die we tegenkomen doen me beseffen dat ik wel degelijk in kashmier zit. Het eindepunt van de wandeling is een kleine gazebo.


Van hieruit kan je de pakistaanse grens zien. Surreal! Ik sta hier gewoon naar de pakistaanse grens te kijken. Dit gelooft niemand in Belgie. Te zot voor woorden! Ik vraag of we nog verder kunnen wandelen. Niet in de winter zegt hij en zelfs in de zomer is het niet zo vanzelfsprekend. Vanaf dit punt kom je in een zone terecht die hevig gecontroleerd wordt door het leger. Je heb de nodige vergunningen nodig om in die zone te wandelen. Toch lijkt het me een mooie regio voor een trektocht en hij vertelt me dan ook over kampvuurtje en tentenkampen dat hij al heeft begeleid. Ja misschien kom ik hier nog wel eens terug. Maar dan moet de situatie wel wat verbeterd zijn. One Day!
Na wat foto's getrokken hebben keren we terug. Het word namelijk al donker. We nemen hetzelfde pad terug. Ik vertel hem dat hij echt een stevig tempo stapt. Hij lacht, de meeste Indiers zijn na 10 minuten al buiten adem. Geen fans van wandelen. Een typische Europese bezigheid. Hoe kom je er ook bij! We wandelen terug door het dorp. Nu let ik wat meer op de huizen en de mensen. Heel Borat-achtig!

Terug. Ik ga bij Abdul zitten op het eerste verdiep. Deze geeft me wat groen thee met verschillende soorten kruiden. Ook geeft hij me nog een stuk keek. Dat smaakt! 
We eten niet samen met de familie. Abdul kookt voor mij een aparte maaltijd op een kerozine brander. Onze keuken is gewoon een kamer waar van de ramen gewoon van plastic zijn. Met gaten in. Nodenloos om te zeggen dat het er berekoud is. Abdul moet hier dan ook nog eens de nacht doorbrengen.

Abdul vertelt me rustig hoe hij het koken geleerd heeft van zwiters. Die hebben hem ook stiptheid aangeleerd. Swiss time vs Indian time. Maar anders dan Ali praat hij enkel wanneer er hem iets gevraagd wordt. 
De kip is buiten mijn weten om al geslacht door onze gastheer. Abdul bereid me een voortreffelijke maaltijd. We babbelen nog wat en krijgen gezelschap van de gastheer en zijn vrouw en dochter. Niet veel later ga ik slapen.
Prima dag! En morgen beloofd nog veel beter te worden...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten