Incredibel India...

1 April 2011 ... Restart!

The Great Escape / De Grote Vlucht

 Zaterdag 22 Januari, terwijl ik op Jack Jeep wacht trek ik wat fotootjes van de vogels. Even dacht ik nog dat dat hij niet zou komen maar daar is hij al. Onderweg trek ik foto's van een andere diersoort. Indiaanse sloldaten...

Die zijn niet moeilijk te spotten in Kasjmier! Of wat dacht je van 1 PK voertuigen:

We stoppen nog bij een paar winkeltje en kraampjes. Ik heb geen honger maar Abdul en Jack wel... Ik wil gewoon zo snel mogelijk naar de luchthaven. Dat ik zeker mijn vlucht niet mis! 

VIER! Vier security checks! Ik dacht dat Amerika erg was! Die voorbij, blijkt mijn vlucht ook nog eens vertraging te hebben. 

Een uur later ben ik dan toch op weg naar Delhi. Wat een opluchting!

Latif had me gezegd dat er iemand op me zou wachten in Delhi of dat zelfs de manager daar op me zou wachten. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om deze op te zoeken! Ik pak gewoon de eerste vlieger naar Europa. Londen, Brussel, Parijs, het maakt mij niet uit! 

Bagage opgepikt zoek ik de vertrekhal. Een lift leid me hier naar toe. Boven vraagt iemand van de security naar mijn ticket. Ja, dat heb ik nog niet! Dat ga ik hier kopen. Dit snapt hij blijkbaar niet, zijn probleem! Ik stap, mank, naar een balie niet veel verder en vraag of er een stand is van Virgin Atlantic. Die is er niet, ik krijg wel een telefoonnummer. Ik vraag verder nog wanneer de eerste vlucht naar Europa is. Drie uur 's nachts, naar Brussel. Het vliegtuig naar Londen, met Virgin (maatschapij waar ik mijn RTW ticket heb bij geboekt) , zou pas 12 uur later vertrekken. 

Ik beslis van een ticket naar Brussel te kopen bij Jet Airways. Na wat problemen met de betaling en wat over en weer geloop tussen bankautomaten en wisselkantoren heb ik mijn ticket. Nu heb ik enkel nog 9 uur te overbruggen tot mijn vlucht... Ik denk er niet aan om Delhi in te trekken! Dus spendeer ik 4-5 uur in Costa Coffee. Eten en koffie drinken, een ideaal tijdverdrijf! Ik passeer ondertussen ook nog eens bij de dokter. 

Wanneer ik eindelijk mag inchecken, verplaats ik me naar de Daredevils Sports Bar. Na al die kofie kan ik wel een biertje gebruiken! 

Ah, eindelijk! Boarding Time! 

8 uur vliegen, een treinrit en een autoritje later ben ik terug thuis!

HOME SWEET HOME

(for now untill I am better)

Snowboarden in Gulmarg, Kashmir!

Vandaag, 21 Januari 2011, Snowboarden! Na het ontbijt vertrekken we naar het skigebied. Eerst een stuk te voet over glibberige padjes. Dan per Jeep. Met tien andere mensen... Nog een stukje te voet om over te stappen in en een andere overvolle Jeep. Daarna is  het nog een heel eind te stappen naar de huurwinkel en de liften. Het materiaal van de huurwinkel is niet al te slecht alleen zijn de schoenen wat aan de kleine kant. Of mijn voeten aan de te groot. Na een heleboel gezever en vergelijken met andere winkels besluit ik dan toch maar de schoenen van de eerste huurwinkel te nemen.

Twee eitjes-liften later sta ik op 4000m klaar voor mijn eerste bochtjes te trekken in de Himalaya. Ik ben op lift in gesprek geraakt met een Canadees die al 14 maanden op rondreis is. Ik besluit hem te volgen. Na een paar lichte valletjes begin ik wat meer gevoel voor het board te krijgen. Toch mis ik mijn eigen vertrouwde plank.

Ik stuur naar wat lijkt de perfecte plaats om korte bochtjes te nemen. Een hellende vlakke strook van 1.5 meter breed. Een langwerpig trapeziumvormig prisma dat twee kommen van elkaar scheid. De vorm van een goudbalk. Prachtig! Ik link de bochtjes vlot aaneen. Ik heb het terug volledig beet. Er zijn nog meer sporen aanwezig. Deze nemen echter een  bocht en zetten de afdaling verder op de kanten van het trapezium. Ik besluit nog wat op het bovenvlak te blijven. Wat verse sporen te trekken...

Trapeziumvormig prisma

Plots! Mijn board hapert. Achter een steen. Of een stuk hout? Volgende moment lig ik op de grond. Fuck! Wat is er gebeurd? Het ging net zo goed. Mijn knie begint pijn te doen. Mijn rechter pols en hand ook. Ik ben blijkbaar op stenen gevallen. Het valt me in een keer op dat deze structuur te perfect is. Door mensen gemaakt. Ik gok dat hij uit een hele hoop kleine stenen bestaat bijeen gehouden door een houten structuur. Niet dat dat een probleem zou mogen geven maar er ligt eigenlijk ook niet zo veel sneeuw. Een slechte combinatie. Ik zoek naar mijn Canadese vriend. Die heeft een andere weg naar beneden gekozen en is uit mijn gezichtsveld verdwenen. Er zit niets anders op dan op eigen kracht naar beneden te snowboarden. Dit lukt maar ik merk al snel dat de knie toch echt een serieuze slag heeft gekregen. Terug beneden wil ik de ernst van de val nog niet laten blijken en pak ik terug de lift naar boven. Samen met de Canadees. In de lift doe ik mijn handschoen uit. Mijn vingers zijn wat gevoelloos. Deels van de kou maar toch vooral van de klap. Mijn hand doet me denken aan foto's van handen van mensen die Mount Everest hebben beklommen. En dit betaalt hebben met een paar vingers. Ok zo erg is het misschien ook niet als ik het een tweede keer bekijk maar de nagel van mijn rechter ringvinger ziet wel geheel blauw. That doesn't look good! Ook de Canadees erkend de ernst van de kwetsuur. Het begint me te dagen dat ik het beter voor bekeken kan houden voor vandaag. Of voor de rest van de week?

Ook de knie begint nu serieus dik te worden en is een beetje gekwetst. Nee, eenmaal terug boven beslis ik om gewoon te blijven zitten en de lift terug naar beneden te pakken. Dat lijkt mij het slimste. Ik neem afscheid van de Canadees die nog zegt: "See you tomorrow!" Ik denk het niet...

Terug beneden beginnen ze te zeveren over dat ik geen ticketje heb voor de rit naar beneden. Wat een gezeik. Ik vervoeg me terug bij mijn dienaren. Eerst wil ik niet laten blijken dat ik ernstig gevallen ben maar ik kan dit niet lang verbergen. Nog een lift lager en terug in het dorpje heb ik er echt allemaal genoeg van. Ik wil hier weg. Weg uit het skigebied! Weg uit Kasjmier! Weg van die onnodige begeleiding! Weg uit India? Ik zou misschien naar Goa kunnen gaan en daar recuperen op het strand. In het zonnetje. Ja dat klinkt niet slecht. Ik communiceer dit alles met Abdul en den andere. Die zitten ook duidelijk verveeld met het voorval. Ze verbinden me door met Latif. Ik hou me niet meer in. Al mijn frustraties laat ik de vrij loop. Ik gebruik de pijn van de val en de adrenaline om eens goed mijn mening te geven. Ik eis een vlucht uit kasjmier. Een vlucht naar Goa. Hij laat echter weten dat het daar voor te laat is, hij zou enkel een vlucht kunnen regelen naar Delhi. Daar zou ik een gesprek hebben met de manager. Ik wil naar goa! Geen gesprek met nog maar eens een manager! Die zou me misschien opnieuw kunnen brainwashen of onnodig ophouden. Nee ik heb het helemaal gehad met de organisatie. Als het gesprek over is heb ik de indruk dat hij me gewoon een vlucht naar Delhi gaat aansmeren. Tja ik ben dan toch al weg uit Kasjmier. Niet dat Delhi veel beter is. 

Abdul stelt voor om wat bier te drinken. Om wat te kalmeren. Goed. Hij leid me naar een winkeltje achter een gebouw verstopt. Daar moet ik dan ook stiekem het biertje kopen en opdrinken. Na het biertje besluit ik dat het misschien toch beter is om naar een dokter te gaan. Al was het maar als een bewijsstuk voor de verzekeringen ofzo. Weet ik veel. 

In het hospitaaltje kijkt de Dokter naar men knie en vinger. Goed gekwets maar niets ernstig zo blijkt. Hij geeft me nog een spuit voor de pijn en zwelling en de wonden worden verzorgd. Ik krijg ook nog wat pijnstillers en een doos antibiotica mee. Hij noemt een prijs. Als ik echter voor een rekeningetje vraag gaat er plots 100 roepies af. Zelfs dokters proberen je hier af te zetten! 

Terug het helse traject per jeep. Het laatste stuk moet ik echter niet wandelen. Ik word per jeep afgezet bij het huis. Daar kruip ik onmiddellijk in mijn warme slaapzak. De beste manier om me terug warm te krijgen. Geen gezever met ponchos en housewives meer! Abdul komt me eerst thee brengen en daarna eten. Heel de familie komt naar me kijken hoe het met me gaat. Zelfs neef van men gastheer komt langs en vertelt me een lang verhaal, deels door zijn gebrekkig Engels, over een professionele skiester die hier onlangs omgekomen was. Wat ben ik daar mee? Moet ik gelukkig zijn dat ik nog leef of zo? Of is het een waarschuwing voor de toekomst? Eigenlijk wil ik gewoon gaan slapen maar het duur een tijdje voor dat mijn kamergenoten dit door hebben. 

Als iedereen weg is denk ik na over wat ik nu moet doen. Mijn eerste gedacht had Goa geweest. Maar daar zou ik ook constant lastig gevallen worden en er zo een kans bestaan dat die nagel of knie geïnfecteerd raakt. Ik had namelijk gezien in de heen vlucht dat zelfs de vliegtuigen volledig worden ontsmet. Nee, beter geen risico nemen en eens laten zien naar de kwetsuren in België. Ik zou me dan kunnen herbronnen en wachten tot de knie beter is om vervolgens terug na te denken over wat ik met de rest van de reis doe. In ieder geval niet direct terug naar India, of beter nog Azië. 

Ik heb beslist, morgen keer ik terug naar huis! Tegen eender welke prijs!

The Pakistani Border/ De Pakistaanse Grens

Een padje leid ons uit het dorp. Mijn gastheer, ik kan zijn naam maar niet onthouden, zet er stevig de pas in met zijn rubberen laarzen. Ik heb moeite om hem bij te houden maar ik laat me niet kennen. Dat zou een beetje stom zijn. Eerst zitten zagen voor wat beweging en bij het eerste wandeling er al onder doorgaan.Nee, ik volg wel. Het tempo zorgt er wel voor dat ik meer bezig ben met te zien waar ik mijn volgende stap moet zetten dan het landschap. En dat, het moet gezegd zijn, is wondermooi. We volgen een kronkelend spoor in de sneeuw dat ons door een enorme rivierbeding leid. Als een laken ligt de gedrapeerd over de ronde stenen. Magisch. Spijtig van de mist. We steken de rivier over en het pad leid ons een naaldbos binnen.

Een prachtig woud. Hiervoor ben ik op reis vertrokken. Ik moet wel toegeven dat het wel Europees aanvoelt, het doet me wat aan de Jura denken. Maar daar zijn geen minaretten en ook de mensen die we tegenkomen doen me beseffen dat ik wel degelijk in kashmier zit. Het eindepunt van de wandeling is een kleine gazebo.

Van hieruit kan je de pakistaanse grens zien. Surreal! Ik sta hier gewoon naar de pakistaanse grens te kijken. Dit gelooft niemand in Belgie. Te zot voor woorden! Ik vraag of we nog verder kunnen wandelen. Niet in de winter zegt hij en zelfs in de zomer is het niet zo vanzelfsprekend. Vanaf dit punt kom je in een zone terecht die hevig gecontroleerd wordt door het leger. Je heb de nodige vergunningen nodig om in die zone te wandelen. Toch lijkt het me een mooie regio voor een trektocht en hij vertelt me dan ook over kampvuurtje en tentenkampen dat hij al heeft begeleid. Ja misschien kom ik hier nog wel eens terug. Maar dan moet de situatie wel wat verbeterd zijn. One Day!

Na wat foto's getrokken hebben keren we terug. Het word namelijk al donker. We nemen hetzelfde pad terug. Ik vertel hem dat hij echt een stevig tempo stapt. Hij lacht, de meeste Indiers zijn na 10 minuten al buiten adem. Geen fans van wandelen. Een typische Europese bezigheid. Hoe kom je er ook bij! We wandelen terug door het dorp. Nu let ik wat meer op de huizen en de mensen. Heel Borat-achtig!

Terug. Ik ga bij Abdul zitten op het eerste verdiep. Deze geeft me wat groen thee met verschillende soorten kruiden. Ook geeft hij me nog een stuk keek. Dat smaakt! 

We eten niet samen met de familie. Abdul kookt voor mij een aparte maaltijd op een kerozine brander. Onze keuken is gewoon een kamer waar van de ramen gewoon van plastic zijn. Met gaten in. Nodenloos om te zeggen dat het er berekoud is. Abdul moet hier dan ook nog eens de nacht doorbrengen.

Abdul vertelt me rustig hoe hij het koken geleerd heeft van zwiters. Die hebben hem ook stiptheid aangeleerd. Swiss time vs Indian time. Maar anders dan Ali praat hij enkel wanneer er hem iets gevraagd wordt. 

De kip is buiten mijn weten om al geslacht door onze gastheer. Abdul bereid me een voortreffelijke maaltijd. We babbelen nog wat en krijgen gezelschap van de gastheer en zijn vrouw en dochter. Niet veel later ga ik slapen.

Prima dag! En morgen beloofd nog veel beter te worden...

Getaway Srinagar

Goed geslapen vannacht! Na het ontbijt varen we weg van mijn drijvende gevangenis. Naar de andere kant van het meer! Eindelijk! Jack en zijn Jeep staan ons al op te wachten. Ik maak kennis met Abdul. Mijn kok voor de komende maand. 

Abdul en Jack

Ali begint te zeveren over de betaling. Het papiertje van gisteren was niet goed genoeg volgens de bank. Hij wil de rest van het bedrag nu in cash hebben. De bank automaten in Srinigar denken er anders over. Hij tovert dan maar een nieuw papier te voorschijn. Ik werk mee en vul het papier in. IK WIL GEWOON WEG. Weg van uit deze lelijke stad. Laat die godverdomse trip nu beginnen! 

De Openbare Weg in Srinagar

Ali vind het nodig om me een Kasjmierse specialiteit te proeven voor ik de stad verlaat. Ik  vertel hem dat ik geen honger heb maar hij wil niet luisteren. Hij stapt een donkere eettent binnen waar allerlei potten in een soort van oven zijn ingewerkt. Ik voel me als een marsmannetje met mijn fluo groen jas tussen al die met bruine poncho beklede mannen. Fluo is AUS in Kashmier. De lokale dish die Ali me zonnodig wou laten proeven is een soort gehakt dat je op een bordje toegediend krijgt. Je wordt verondersteld het met wat brood op te eten. Kapot gekookt vlees dat naar papier smaakt, ja! 

Dit achter de rug en kiezen (waar het hopelijk blijft), neem ik afscheid van Ali. Ik heb zeer gemengde gevoelens terwijl ik hem omhels. Als hij een oplichter zou zijn dan is hij geen enkel moment uit zijn rol gevallen! Maar goed dat is nu afgesloten, ik heb betaald. Laat de toekomst maar beginnen.Voor mij kan het nu niet snel genoeg gaan!

Meer en meer meters komen nu tussen mij en Ali in. Het voelt als een bevrijding. Jack zet wat muziek op. Indische muziek wel te verstaan maar er zitten invloeden van het westen in. De muziekinstallatie is bedekt met een tijgervelletje. Als ik de reden er voor vraag zijn ze wat onduidelijk. Eerst is het omdat er een gat in het dashboard is op die plaats. Dan omdat je geen muziek mag luisteren tijdens het rijden, en al zeker niet in de stad. Als je ziet hoe het verkeer er in India aan toe gaat kan ik dat wel begrijpen. Een echte jungle waar dat iedereen maar op doet en tijdens maneuvers hard toetert om duidelijk te maken: "Hier kom IK". Ik heb echter volledig vertrouwen in Jack's stuurkunsten. Jack komt met zijn blauwe donzen North Face Jas en zonnebril heel westers over. Hij heeft een vlotte babbel en hij kan rijden als geen ander. Want hier rijden is een kunst! Of gekkenwerk... 

Abdul aan de andere kant is veel rustiger dan Jack. Hij heeft een soort van gelatenheid zelfs Zen over zich. Het is duidelijk dat hij, en Jack, gewoon hun job doen en niet direct verbonden zijn met de verkopers kant van de organisatie: Ali, Latif en Nazir. Ik heb het gevoel dat ik ze beter kan vertrouwen, het geld is natuurlijk ook al binnen. 

Een jongen staat langs de kant van de weg te wachten met zijn zak. Abdul stapt uit en neemt de zak over. Hij is in zulke haast vertrokken dat hij zelfs niet de tijd had genomen om zijn spullen te pakken. Over loyaliteit gesproken. Ook de inkopen moeten nog gebeuren. Dus stoppen we regelmatig langs de kant van de weg om allerhande etenswaren aan te schaffen. 

We eten kip vanavond concludeer ik wanneer Abdul een tros kippen in de jeep legt. Een levende tros waarbij de poten zijn vastgebonden voor eenvoudig transport. Wat zou GAIA hier van denken!

Tok tok tok! Toch zielig voor die beestjes! Nu ja ze zijn in ieder geval vers en het grootste deel van hun leven scharrelen ze hier vrij rond relativeer ik voor mijn eigen.

Tok TOOOOOK TOOOOK! Het eten word wat herschikt in de koffer. De rode zak (zie foto) is op onze kiekens gevallen! Ik vraag of ik die er niet moet afhalen. Nee, nee, maakt niet uit. Toch haal ik de zak eraf. Die beestjes moeten niet nog extra afzien. Het gekerm viel ook niet aan te horen!

Jack rijd de hoofdbaan af. Het laatste deel van het traject rijden we over een besneeuwd en beijzeld klein wegeltje. De eindbestemming is blijkbaar een klein en arm dorp iet wat van de hoofdbaan verwijderd. Ik zit nog een heel eind van het skigebied verwijderd want ik zie nergens pistes. Dat is de enige conclusie die ik kan trekken. Voor de rest ben ik compleet gedesoriënteerd. We stoppen voor een poort. De eigenaar van het huis komt ons begroeten. Mijn gastheer, zo blijkt. Ik slaap dus weer bij mensen thuis. Eens mijn bagage afgedopt wil ik nog iets doen!  Skieen? Nee daar voor is het te laat. Een wandeling kan wel.

Eindelijk nog eens wat beweging...

Nog een avond...